SAZ-SÖZ SEVDALILARI ve MÜZİĞE RADİKALİST BAKIŞ

SAZDAN-SÖZDEN

Mustafa Kemal’in şu sözleri ile sazın Türk kültürü içindeki önemini anlarız. Mustafa Kemal, bir konuşmasında şöyle: “Bu milletin derin kültürü şu sazın göğsünde yatmaktadır” demiştir.

Çalgı ve Müzik yalınızca zevk, eğlence ve neşe için değildir. Müzik ritimleri insana duygu veren, aşk eden, sevgiye vardıran, hastalara derman veren, sızılarını ruhen dindiren, insan iradesine güç veren, aynı zamanda sazın tellerinden dökülen ritmin toplumda birlikteliği sağlayandır.

Dede Korkut’a göre sazın atası sayılan Kopuz ululuk sembolüdür…

Ermişlik, gazilik, velilik, kopuzdan çıkan kutsal bir ses yiğitlere güç, kudret verir. Dede korkut hikâyelerinde: “Gazi erenlerin başına gelenler, ulularla haberleşme” açık bir biçimde yansıtılır. Yine; “Kopuzla öğütler yiğitlere güç veren” olarak, halkı uyaran, uyandıran kopuz ile çalınan tanrısal bir ses olarak algılanır…

              

Yani, Dede Korkut Ata öykülerinde çalınan kopuzdan çıkan ses; “İyi ruhları çağıran, kötü ruhları kovan ses” olmaktadır…

Kopuz ile Çara-baş’a yakarışlar: 

“Kopuzunu kaldırıp, Kaf dağından gelsen ya Çara-baş! 

Doksan koyunun derisinden, donu çıkmayan Çara-baş! 

Seksen koyunun derisinden bir börkü çıkmayan Çara-baş! 

Katı ve ağır bir iş oldu… 

Kopuzuma koşulmadın (eşlik etmedin)…"

Şikâyet: 

“Çamdan yapılmış bir kopuzumu aldın! 

Su yılanı gibi dolaştım! Bu kopuzum kırılmadı! 

Garip başım rahat durmadı! 

İstemediğim işi yaptım!"

Kopuzların “Dev Piri” Er Korkut:

Şu (Sirderya) ayağında Er Korkut (mezarı) felaketleri sen korkut! 

Baksıların piri sen değil miydin? 

Göz kulak ol (gözünü sal) 

Elimde tur (kolum tut). Sizden medet (*) diliyorum! 

Sen Baksıların piri değil misi? Baksı baba, beni sen kolla! 

Ben sana dar yolda sığındım! 

Ben sığındım sizlere! 

Medet verin bizlere!”

Kopuza esir düşmüş ozan:

“Katı hükümlü (kıyın) bir iş oldu! Kopuzuma koşulmadım! 

Karağan ağacından yapılmış kopuzumu koluma aldım, bir su gibi dolandım! 

Bu kopuzum kırılmadı. Garip canım dinmedi. Bir ruh, 15 yaşımda bana yapıştı. 20 yaşımda benimle buluştu. Beni gönülden istediğim bir işe bağladı. Beni içi boş bir ağaca döndürdü… Devlerin eline boynumu verdim. 

Gönlümün istediği (işe) gönderdi. 

Ben bu boş (kov) ağaca (kopuz) bağladın…” 

(*) Bahattin Ögel “Türk Kültürü Tarihi” giriş 9. Cilt

Kısacası halk ruhunun ürünlerinden biride müziktir…

Gurbetten er bekleyen bir kadının kaburgalarına çarpan yürek hali, yiğidin yanık sevdasıdır. Özlem yüklü türkülerin içinden bir dosta seslenilir, bir yâre, bir anaya, bir babaya, bir ülkeye seslenilir, bazen hüzünlü, bazen neşeli. Oynarken ağlayan, ağlarken sevinç gözyaşları karışır ezginin havasına, kanaviçeye nakış edilir gibi kişinin beynine işlenir duygular. 

Dağlar vardır, uzun görkemli dağların arkasında varılmak istenilen yer sanır, kuşlar vardır. İnsanın insana en içli ama en kısa yoldan, en derin anlatım vardır türkülerde doğa ile duygu bütünleşir; turna kuşu bir sembol olur, kanatları vardır, gurbet ile sıla arasında duyguları taşır sıladan, haber getirir gurbete, gurbetten sılaya sevgiyi, özlemi taşır.

…

Aşıp aşıp karlı dağlar gelirsin;

Eğlen Turnam eğlen haber sorayım.

Bizim elden ne haberler bilirsin?

Eğlen turnam eğlen haber sorayım.

Gönülde konaklayan, sonra uçup sıla yollarına doğru uçan turnalar sevilir, sılada hasret kalanlara, hasret kalınanlara haber salınır, özlem çekilen sılaya turna kanatlarında yüklü kokular gönderilir hatıralara. 

…

Turnam yolun bizim köye uğrarsa

Yavrularım sesinizi duyarsa

Eğer o yar beni sizden sorarsa

İşte o zaman derdimi açın turnalar.

Bu topraklar üzerinde öylesine çok gurbet yanık destanlar yazılmış, türküler söylenmiştir ki, bu kadar yanıl türkülerin yakıldığı bir başka ülke var mıdır bilmem ama: 

…

Gam yeme turnalar, senindir hane;

Sılaya gitmek istiyor yine,

Tanrı kılavuzun olsun bu sene,

Kimse değip dolaşmasın yollarda.

Türküler; türküler bazılarını cin çarpar gibi çarpar…

Haz almazlar, saz çalana: “bunlar cehennemin müdavimleridir” diye konuşurlar.

İşte bunlar türküler düşmandırlar. Türkülerin içindeki sözleri cımbızla çeker alırlar. "Bakın bu türkünün içinde rakı geçiyor" derler. Daha önce hiç aklının ucundan bile geçmemiş halka nem kaptırırlar, yüz yıllık türküye düşman yaparlar birdenbire…

Türküler vardır içinde dolu, dem, kadeh geçer…

Dem, orada bir içkiden ziyade, bir tür sohbetin tatlı halinin zihnen dinlendirilmesi olduğunun farkına varmazlar. İşte böyle, türküler vardır söylenmeyecek sözlerin sığınağı olur. Bazen içinde aşk kokar buram buram. O aşk ki, kara zihinlerde yaşayan apış arası kokusu değildir. Sevgiye, sevgiliye susamış haldir. Bazen sevgili ilahi bir güç olur, bazen bir sevgili Aslı olur, Keremi yakar. Bazen de tutkuyla başlanılan bir insan olur veya doğada var olan güzellik olur, türküler yakılır aşk ile… 

Örneğin, “Sarıl da gir koynuma, tenin ilaçtır senin” Aslında masumane, eğmeden, bükmeden, içinden geçen duyguyu çekinmeden türkünün içinde geçer.

Bu millet acısını, tatlısını, sevincini, göz yaşını türkülerle dillendirerek yaşamıştır... 

Aşkın, sevginin, sevmenin, sevilmenin mırıltısı olan türküler, gurbetten er bekleyen gelinler, askere ellerine kına yakarak gönderdiği kınalı kuzu oğullarına bekleyen analar, özlemlerini türkülerde dindirmişlerdi. Yemen savaşı, Yemen türküsü olmadan, Çanakkale savaşı, Çanakkale türküsü olmadan, “İzmir’in dağlarında”  diye başlayan türkü olmadan 
nasıl anlatılabilirdi savaşların mücadelesi?

Radikal dinci zihniyetin müziğe bakışı…

Mehmet Ali Demirbaş, Türkiye Gazetesinde “Sohbet” adlı verdiği köşesinde “Ruhun ve Nefsin Gıdası” adlıyla müzik hakkında bir yazı kaleme almış. Bakın ne diyor:

Sual: “Çalgı haram değildir, çünkü insanın çalgıya da ihtiyacı vardır. İyi bilinmeli ki, musiki ruhun gıdasıdır” deniyor. “Ben bekârım, evlenme ihtiyacı hissediyorum. Ara sıra ihtiyacımı gidermek için geneleve gitmem, bu yazara göre caiz mi olur?

Cevap: “İhtiyacı gidermek için, haram caiz olursa, bu da caiz olur…

Dinimiz çalgıyı kesinlikle haram etmiştir. Müzik kâfir olan nefsimizin gıdasıdır, ruhumuzun zehridir. Aşağıda vesikaları vardır açıkça, ‘kalpte hâsıl eder, ruhu zehridir’ deniyor. Kalbin ve ruhun gıdası ibadet etmektir. Allahütealâ’yı ve onun sevdiklerini sevmektir. Nefsin gıdası haramlardır. Müziğin, çalgının haram olduğu sitemizde çok uzun bildirilmiştir. Burada kısa bilgi verelim. Bu konuda hadisi şeriflerden bazıları şöyledir:

“Müzik kalbe nifak hâsıl eder” (Beyheki) İki teganni eden şeytandır.

(Tabereni) Resulullah çalgı çalarak para kazanmayı yasakladı. (Begavi)

Ümmetimden bazıları, içkilere başka isim vererek içerler. Şarkıcı kadın ve çalgı aletiyle eğlenirler. Allahütealâ onların yerin dibine batırır. (İbn Mace)

Ben çalgıları putları yok etmek için de gönderildim. (İ. Ahmet, Ebu Nuayn, İ. Neccar)

İblis dünyaya inince yemek istedi. ‘Besmelesiz yenen yemekler senin denildi. Müezzin istedi. ‘Mizmarlar (çalgılar) müezzinin’ denildi. (Taberani, İbnEbi-d-dünya, İbni Cerrir)

Nimete kavuşunca mizmar çalmak Allah’ın gazabına sebep olur. (Deylemi Bezzar)

Çalgıcılar çoğalınca bela zuhur eder. ( Tirmizi, Ebu Davut, İbni Mace, İ. Ahmet)

Bir zaman gelecek zinayı, içkiyi ve çalgıyı helal sayanlar çıkacaktır. (Buhari)

Çalgı haramdır (İmam Abbas)

Ayşe validemiz, bir evde şarkı söyleyen görünce ona  ‘yazıklar olsun sana, bu şeytandır, bunu çıkarın dışarı’ dedi ve onu çıkardılar. (Buhari)

Adlarının başında Prof. Dr. Bulunan “İlim adamları” müziğe bakışları nasıl.

Prof. Dr. Orhan Çeker, Selçuk üniversitesi öğretim üyesi: “Müzik için haram diyemeyiz ama helal de diyemeyiz: İçeriği İslam’a uygun olmalıdır. Ama kadın sesi içeren müzik kesinlikle caiz değildir.” Der

Prof. Dr. Hamdi Döndüren, Uludağ Üniversitesi, İlahiyat Fakültesi Öğretim Üyesi:  “Çalgı aletleri, bunları çalmak, satmak ya da söylemekten para kazanmak, nefsi azdıran, örneğin diri bir kadının ya da şarabın heyecan verici niteliklerini anlatan şarkılar, çalgısız dahi olsa caiz değildir.” Der.

Prof. Dr. Ekrem Buğra Ekinci, Marmara Üniversitesi Öğretim Üyesi: “Şarkı ancak çalgı ve kadın sesi içermiyor, sözleri de dinen sakınca değilse dinlenebilir”  diyor.

Prof. Dr. Mehmet Ali Demirbaş, Türkiye Gazetesi ilim Yazarı: “Müzik ne kelime, ilahi bile haramdır.” Der

İstanbul müftüsü yardımcısı, Yeni Cami ve Şeyhzadebaşı Camileri Vaazı Timurtaş Hoca: “Okullara müzik dersi koyanlar inşallah Cenab-ı Hak’kın gazabına uğrayacaklar.” Diyerek beddua okur.

Ali Rıza Demircan, “İslam’da Seks” kitabının yazarı: “İşyerlerini telefonlarında arayan bekletme süresi içinde İslam zaviyesinden sakıncalı olabilecek türden müzik çalınmamalı” der.

Prof. Dr. Hayrettin Karaman, İslam Hukuku Öğretim Üyesi: “Hanefi mezhebine göre müziğin icrası da, dinlenmesi de haramdır. Bir değneğin, bir çubuğun bir yere ahenkli bir şekilde vurulması bile bu hükme dâhildir ve haramdır.” Der.

Selman Zebil, 21 Temmuz 2017  Antalya 

ELİ BIÇAKLI, BELİ SİLAHLI SURİYELİ GENÇLER, PLAJLARIN RÖNTGENCİLERİ

Suriyeli Göçmenlerle İleride Zor Günler Bizi Bekliyor

Geçmişinde hiç yabancı düşmanı olduğu görülmemiş Anadolu insanını yabancı düşmanı yapmaya zorluyorlar…

Suriyeli mülteciler plajlara kapaklanıyorlar, ellerinde son model akıllı telefonlar, Türk kadın ve kızların videolara alıyorlar sürekli. Yaşadıkları Türkiye Cumhuriyeti’nin değerlerine oldukça yabancılar, Türk insanlarının değerlerine ters düşecek birçok eylemlerde bulunuyorlar. Bu hal ve hareketleri kabul edilebilecek bir durum değildir.

Koş gel diyerek ülkemize haddinden fazla Suriyeli mülteci sokan siyasiler, “onlar bizim misafirlerimiz”  diyenler bugün “misafir” olarak kabul edilenler bilmeliler ki, misafir kültürüyle davranmadıkları artık anlaşılmıştır.  Bu Suriyeli mülteciler Anadolu insanının kültürel ve insani değerlerine oldukça ters olmalarına bir yana, asla saygı duymuyorlar; huzursuzluğun kaynağı saygıda kusur edişlerindendir.

İyi hatırlıyorum, Suriye’de başlayan iç savaş sonucu, ülkemize gelen Suriyeliler “Biz Recep Tayyip Erdoğan’ın misafirleriyiz”  diyerek kendilerine bir üstünlük havası veriyorlardı.  Şimdi yaşanan Türkler-Suriyeliler arasında huzursuzluklarda en büyük pay sahipleri, en büyük gören vatandaşlara kestikleri faturadadır.

Kaybedecek bir şeyi olmayanlara karşı, kaybedecekler hep Anadolu insanı olacaktır, Elinde pahalı akıllı telefonları ve sırtlarında çantalarından başka bir şeyleri olmayan Suriyeli mültecilere toplumumuzda git gide hoşgörüsüzlükler artmaya başladı.

Ne derseniz deyin, nerden, nasıl, kimlerden güç aldıkları belli olmayan Suriyeli göçmenler sahillerde, mahallelerde, caddelerde pervasız, bir toplumun değerleriyle alay edercesine, etik olmayan davranışlarda bulunuyorlar.  Yani kısacası bu Suriyeli göçmen misafirlerimiz, korundukları ülkenin insan davranışlarına ve kültürüne saygılı olmalarını bekliyoruz…

Şeker Bayramında 70 bin Suriyeli sınır kapılarından geçerek kendi ülkelerine gitti. Demek ki, orada onlara bir kötülük olmamış ki geriye dönmeye başladılar. Dünyanın neresine giderseniz gidin mülteci olarak, kendi ülkesi dışında her yere gidebilir... Salt kendisinin tehlikede olduğu ülkesine gidemez; gitmişse tehlikede değildir demektir...

Not: Resimler, polisin eline geçen Konya'daki Suriyelilerden

BEYŞEHİR LALELİ VE ASMAKAKLIK DAĞINA RÜZGAR ENERJİSİ SANTRALİ

BEYŞEHİR GÖLÜNE KUŞ UÇUMU 3 KM. MESAFEDE RÜZGÂRGÜLLERİ LALELİ DAĞIN 1600 MT. TEPELERİNE                                KURULUYOR.

Bademli, Ağılönü, Şamlar ve Karadiken köyleri ne kadar zarar görecektir!

Enerji gereksinimi sürekli dünya üzerinde artmaktadır. Pek çok ülkede kaynaklar kısıtlıdır, kiminde güneş yoktur, kiminde rüzgâr, kiminde su, kiminde de fosil yakıtlar (petrol) yoktur. Bizim ülkemizde fosil yakıt yoktur, akarsuyumuz kısıtlıdır ama güneş ve rüzgâr vardır. Dünyada yaşanabilir ortam yaratmakta, küresel ölçekte çevre kirlenmesine neden olan fosil yakıtlar hem pahalı, hem de dünyada tükenme ömrü 40 yıl ya var ya yoktur. O halde başka kaynaklara yönelmek gereklidir.

Enerji, çağdaş insanoğlunun yaşamını düzenleyen bir parçasından olmuştur. Sanayi, teknoloji, iletişim, ulaşım olmak üzere birçok alanda vazgeçilmez olmuştur. Yani enerji modern toplumun bilgisinin kaynağıdır. Gelecekte de insanoğlunun en önemli bilgilenme kaynağı enerji olacaktır.

Dünya da alternatif enerjiye yönelmede başta güneş, rüzgâr, deniz dalgası, jeotermal (yer altı sıcak sular) ve hidrojen enerjisi, yenilenebilir enerji kaynakları olarak nitelenen enerji kaynaklarına gereksinim duyulmaktadır. Lakin gelişi güzel, bölgenin ekolojik dengesi araştırılmadan, çevrenin konumu incelenmeden, kar yapalım derken uzun vadede büyük kayıplara neden olunmadan işe başlanmalıdır.

Elektrik enerjisi üretimi ülkelerin ana sorunudur.  Elektrik tüketimi her geçen gün artmaktadır. Bundan dolayı elektrik üretim kaynaklarını ve üretim yöntemlerinin önemi daha iyi anlaşılıyor. Ülkemizde enerji üretiminde en çok doğalgaz kullanılmaktadır. Dahi, ülkemizde güneş, rüzgâr, akarsu kullanılarak da elektrik üretilmektedir.

Bugün bütün dünyada enerji üretim kaynaklarını artırmak için yoğun çabalar harcamaktadır. Maliyet ve çevreci enerji kaynaklarına yönelik çabalar, fosil yakıtların aksine, doğaya zarar vermeyen, doğal hayat için herhangi bir risk teşkil etmeyen yöntemlere başvurmaktadırlar.

Rüzgâr enerjisi üretimi ve kullanımı bütün dünyada giderek yaygınlaşmaktadır. Ancak rüzgâr enerjisinin de üretiminde çevreye zararları vardır. Lakin rüzgâr enerjisinden daha zararlı olan fosil enerji kaynaklarının git gide tükenmesinden dolayı yeni yöntemlere başvurulmaktadır.

İstatistiklere göre Türkiye’nin 20 yıllık dönem için enerji gereksinimi %100 oranında artırması gerekmektedir.  

Buraya kadar her şey tamam, ancak bütün bunlar yapılırken amaç salt elektrik enerjisi üreteceğiz diyerek, insan sağlığına önem verilmeli, her şeyden üstün tutulmalı ve çevreye zarlı olabilecek şeylerden kaçınılmalıdır.

Hiçbir şey söyledikleri gibi doğa dostu değildir.

Rüzgâr enerjisi de tam manasıyla doğa dostu falan değildir. Yani öyle anlattıkları gibi ekolojik değildir. Rüzgâr enerji santralleri yerleşik alanlar dışındaki temiz doğaya kuruluyor.  Bu kurulan rüzgâr enerji santralleri, çevresindeki bütün canlıları etkilemekte, otların kurumasına, öteki canlıların bölgeden göçe zorlamaktadır. Böylece göç edilen alandaki çevre dengesi hızlıca bozulmaktadır.

Hiç kimse "ne var bunda, Allah’ın rüzgârı esecek, pervaneler dönecek, enerjiye enerjiye dönüşecek" diyemez. Başta dev rüzgâr enerji pervaneleri kuşlar için büyük tehlikedir. Her gün binlerce kuşun ölümüne, yaralanmasına neden olacaktır. BEYŞEHİR’İN karşısındaki bu Laleli Dağı’nın güneydoğu kayalık yerin adı “Akbaba Yuvası”dır. Daha kırk yıl öncesine kadar bu kayalıklarda cüsseli Akbabalar, dev kartallar ve doğan, gibi yırtıcı kuşlar vardı. Kurt, tilki, sansar, vaşak, dağ kedileri vardı. Kuşlar başta olmak üzere bütün canlılar Tarımda kullanılan ilaç ve kimyevi gübre yüzünden nesilleri tükendi; yok oldular. Yani bir iyi iş için ilerisi için bir felaket ekolojik denge bozulmuş oldu. İşte rüzgâr enerji santrali de böyle bir sorunla karşı karşıya kalmaya yol açabilecek ve yani son kalan doğal denge her gün daha fazla bozulacaktır. 

Ayrıca hava akımlarının doğal dolaşımı bozması nedeniyle iklim değişikliğine de neden olacaktır. Bir rüzgâr santrali, bir ünitelik Nükleer güç santraline göre 3000 misli daha az enerji üretir. Ancak rüzgâr santrallerinde çok sayıda kuleye ihtiyaç vardır. Birçok beton binalar yapılmaktadır. Bu durumda görüntü kirliliği de yapacaktır… 

Dahi ayrıca; türbinlerin çok gürültülü çalışmasından dolayı yakın çevrede yaşayan insanlar için rahatsız edicidir. Bu nedenle yerleşim merkezlerinden çok uzaklarda ve doğadaki yaban hayvanların yaşam alanlarından uzak yerlerde kurulmalıdır.

Laleli Dağı ile Asma Kaklık Dağlarına kurulamaya başlanılan rüzgâr enerjisi santralleri 3-5 km. mesafedeki Radyo ve TV antenlerinde parazitlenme yapacaktır. Bademli, Şamlar, Karadiken ve Ağılönü köyleri bundan en çok zarar görecek köyler olacaktır.

Birçok Avrupa ülkesinde büyük rüzgâr türbinleri yarattığı çevre sorunları nedeniyle milli park alanlarının sınırları içine ve çok yakınına kurulması yasaklanmıştır. Bizde ise nerdeyse milli parklar sınırları içinde, başta Beyşehir olmak üzere Konya’dan ve çevre il ve kasabalardan gelen insanların yorgunlukları attıkları dinleme yeri olan, orman içi Yakamanastır Piknik Yeri en çok zarar görecek yerlerdendir.

Şimdi sorarım, çevreye duyarlı, insan sağlığı için, sağlıklı bir insen olarak, güzel doğada mı yaşanmalı yoksa gelecek nesillere kirletilmiş bir doğa mı bırakmalı? Hatta bazı sesler duyar gibiyim, her yapılanın güzel yanı yanında verdiği zararların olmasına göz yumanlardan…

Elbette rüzgâr enerjisinin yaraları çoktur

Diğerlerine göre en temiz enerji üretir.

Bu enerji için hammadde gereksimi yoktur; maliyeti düşük bir sistemdir.

Sürekli, sürdürülebilir bir sistemdir.

Hava kirliliği gibi bir şey pek olmaz, atıkları olmaz.

Dünyada ve ülkemizde rüzgâr enerjisi ve rüzgâr gülleri her ne kadar desteklenen bir enerji kazanma yöntemi olsa da ve diğer enerji yöntemlerine göre daha uygun olmasının yanında rüzgar enerjisi için kullanılan rüzgar güllerinin de çevreye pek çok farklı zararlar verebilmektedir. Bundan dolayı, yer seçimi çok önemlidir, yerleşim yerlerinden uzak noktalar seçilmelidir…

Dezavantajları İse:

Çok gürültülü olup, çevrede yaşayan insanlara ve bütün canlıları göç ettirecek rahatsızlık vermesi. O dönen devasa pervanelerin kuşlara çarpmasıyla ölümlerine neden olması. Çok geniş alanlara inşa edilmesi, ekolojik dengeye çok zarar vermesi. TV-Radyo ve haberleşme dalgalarını olumsuz bir biçimde etkilemesi.

ÇEVRE ve ORMAN BAKANLIĞI AÇIKLAMASINDA: “Rüzgâr enerjisi kurulumu için çok büyük bir alana ihtiyaç vardır. Bu alanında yerleşim yerlerinden uzak bir yerde kurulması gerektiğinden, dağlık alanlara kurularak ormanlara zarar verebilmektedir.

Çevre ve Orman Bakanlığı:  “Rüzgâr Tribünlerinin Çevreye Verdiği Zararlar”

A- Genellikle ormanlık alanlara kurulduğundan ve yıldırım düşmelerinde parçalanıp yangın çıkarma risklerine sahiptir.

B- Kış aylarında kanatlarında oluşan buzlanmalar ve bu buz parçalarının fırlaması ile canlı hayatlarını riske atmaktadır.

C- Bulunduğu bölgede rüzgârı kestiğinden ve farklı alanlara dağıttığından, mekanik etkilere neden olur ve birkaç derecelik sıcaklık değişimleri yaratarak doğallığı bozmaktadır.

D- Yine rüzgâr alanlarında kurulmasından ve kuşların göç yollarının üzerine inşa edilmelerinden dolayı, göç eden kuş gruplarına zararlar vermektedir.

E- Özellikle çevrelerindeki uçan böceklere zarar vermektedir. Rüzgâr akımlarının önüne geçtiğinden ve dağıttığından özellikle arılara büyük zararlar vermektedir.

F- Rüzgâr ile gelen polenlerin gitmesi gereken alanların önüne geçerek tozlaşmayı zorlaştırmaktadır.

G- Bulunduğu bölgede 2 -3 km alanda radyo ve televizyon sinyallerini bozmaktadır.

H- Rüzgâr tribünlerinin bilim adamları tarafından açıklanan ve dikkat edilmesi gereken en büyük zararı insan sağlığına verdiği zararlar olarak görülmüştür. Bu zararlar 80 metreyi bulan kanatların insan duyma eşiğinin altında yaydığı seslerdir. Bu sesler insanlar üzerinde ileriki yıllarda doğuracağı hastalıklar büyük sorunların habercisi olarak görülmektedir. Bu zararlar, uyku bozukluğu, baş ağrıları, kulak çınlaması, sersemlik hissi, baş dönmeleri, yoğunlaşma ve hafıza bozuklukları gibi daha birçok yan etkilerinin olacağı söylenmektedir.

Umarız bu sonuçları görmeyiz. Ancak yetkililerin RES'leri (Rüzgâr Enerjisi Santralleri) daha uygun yerlere kurulması için daha iyi çalışmalı ve yan etkileri ve vereceği zararları minimize edecek çalışmalara da ağırlık vermeleri gerekmektedir.

Selman Zebil Haziran 2017

KONYA-DELİBAŞ MEHMET İSYANI ve NEDENLERİ

1918-1922 yılları Çetin Günlerdi

Resim: Eski Konya-İnceminare

Bir yandan emperyalist istilacılara karşı savaş veren yurtseverler, bir yandan yurtseverlere köstek olmaya çalışan Ali Galip komploları ve Vahdettin’in desteklediği Anzavur, Düzce, Bolu, Çapanoğlu isyanları, iş savaşın başladığının göstergesiydi. Bunlar gelişirken meclis dağıtıldı. Damat Ferit, şeyhülislam Dürrizade Abdullah Efendi fetvayla iç savaşı resmileştirdiler, dahi, dinselleştirilmiş, din üzerinden fetvalar verildi.

Fetvalarda, “Milli Mücadele’ye katılanları öldürmek meşru ve farz; Padişah-Halife’nin bu yöndeki buyruklarına uymak vacip, millicilerle savaşımdan kaçmak büyük günah, onları öldürenler ‘gazi’, bu uğurda ölenler ‘şehit” deniyordu.

İç savaş için “Kuva’yi İnzibatiye” (Hilafet Ordusu) adında paralı bir ordu kurudular. Hareket Konya’da yayıldı. İç savaş için İstanbul para, silah, subay, kışkırtıcı ajanlar sağlıyor ve İngilizler de bu konuda yardımlarını esirgemiyordu. Sonunda iç savaş, 23 Nisan 1920’de kurulan Büyük Millet Meçlisinin hükümeti ve onun önderi Mustafa Kemal kazandı, ülkeye tebelleş olmuş şeyhlik, ağalık, ortaçağ düzeni önderliğini sürdüren Padişah ve Halife süpürülüyordu ülkeden.  

1918-1922 yılları büyük olaylar ve ölümü hiçe sayan sağlam iradeli mücadele günleriydi. Emperyalistler Anadolu’yu pay etmişler; Türk’e yaşama hakkını yok saymışlardı. Kimilerine göre Türkler artık yoktu. Kırpılmış bir bölge Türklere ayrılmış, 14 Maddenin yaratıcısı Wilson, alaycı bir biçimde “Türkiye olmayacak”  demişti. İşte Sevr Antlaşması’nın asıl ana düşüncesi buydu.

Osmanlı Padişahı Vahdettin, öbür Osmanlı hanedanları gibi meşrutiyet yanlısı değildi. Vahdettin’in bu kirli kilit rolünden anlaşıldığı kadarıyla, tahtını fazlaca sevmesi, büyük bir arzu ile İngilizlere yanaşması, onların kanatları altında korumaya sığınması dahi, İngilizlerle işbirliği yapması, salt tahta kalabilmek için başından boynunu eğerek, İngilizlere fazla güvenmesindendi.

İşte tam bu hıyanetlik içinde ülke parçalanmışken bir dahi Atatürk, olağanüstü bir komutan ve devlet adamı olarak ortaya çıkması, Türk milleti için büyük bir talihti.  Milli Mücadelede önder olması ayrıca daha büyük bir şanstı. Kuşkusuz hain olmadıkları ama tez canlı, aceleci, düşünmeden karar veren Harbiye Nazırı Enver Paşa’da kaçmıştı.

Yunan askerleri, Batılı Emperyalistlerin kışkışıyla 15 Mayıs 1919’da İzmir’e çıkar. Yunanlıların amacı girip çıkmak değildi, süresiz yerleşmek amacıyla gelmişlerdi. Asıl tehlike buydu. Çünkü emperyalistler geldikleri gibi giderlerdi. Yunanlılar Afyona kadar ilerledikleri yerlerdeki Türkleri tedirgin ederek, etnik katliamlara uğratarak ilerlemişlerdi. İşte zaman gelmiş, Mustafa Kemal Samsun’a çıkar 19 Mayıs 1919. Oradan başlar Milli Mücadelenin başlamasına. 

Sevr Antlaşması, 11 Mayıs 1920’de itilaf barış tasarımı olarak Paris’te Tevfik’e sunuldu. Tevfik Sevr Antlaşmasına bakıp edindiği izlenimde Türklere: “bağımsızlık kalmadığı gibi, devlette kalmıyor” diye bildirdi. Bu Sevr’e göre: Doğu Trakya, İzmir, Manisa, Ayvalık bölgesi Yunanlılara; Tirebolu, Erzincan, Gümüşhane, Muş, Bitlis Ermenilere; Ermenistan dışında Güneydoğu Anadolu Kürtler;  Mardin, Urfa, Antep, Ceyhan Suriye’ye; İstanbul boğazları, Marmara kıyıları uluslar arası “devlet” olan Boğazlar Komisyonuna kalıyordu. Osmanlı “rahat durduğu sürece” İstanbul’u başkent olarak kullanabilecekti.

Orta vadede Yunanistan’a katılması düşünülmüş olan Antalya, Silifke, Aksaray, Niğde, Akşehir, Afyon, Balıkesir, Aydın, Muğla bölgeleri İtalyan nüfus bölgeleri oluyordu. Dahi, orta vadede ihtimal, Ermenistan’a katılacak olan Mersin, Adana, Maraş, Diyarbakır, Silvan, Elazığ, Sivas, Arapkir, Tokat Fransız nüfus alanları içinde.

Osmanlı şimdilik yabancı boyunduruğunda, yabacı subayların emrinde, elinden ağır silahları alınmış, hava savunması olmayan, salt 50 bin jandarma ve yardımcı güçleri dışında 700 saray muhafızlarından ibaret bir hafif güç olacaktı. Yani ordusu olmayacaktı. Maliyesi itilaf güçlerin oluşturduğu bir komisyonun denetiminde kalacaktı. Adına “devlet” denirse maliyesi de olmayan bir kukla devlet olacaktı.

Bu Sevr Antlaşması pek çok Türkleri şoka soktu, Milli Mücadelenin yükseliş meşalesini ateşledi. Kuva-yi Milliye’ye son verilerek düzenli orduya geçildi. Sarıkamış kurtarıldı, Konya Delibaş İsyanı bastırıldı. 1. İnönü Zaferi 10 Ocak 1921’de Mustafa Kemal’in önderliğinde kazanıldı. 16 Mart 1921’de Moskova ile Barış ve Dostluk Antlaşması yapılarak, Sovyetlerle yakın ilişkiler kuruldu, para ve silah yardımları alındı.

İç isyanlar bastırılmıştı. Bu iç isyanlardan ancak Konya isyanını aşağıda ele aldık!  

Konya isyanı ve İstiklal Mahkemeleri

Ülke genelinde İstiklal Mahkemelerinin nedeni, Milli Mücadeleye karşı koyan, padişah yanlısı gerici güçlerdi. Konya İstiklal Mahkeme, bölgede çıkan isyanların başını çeken gerici zihniyetli Konya’da çıkan Delibaş Ayaklanmasıydı. Konya’da meydana çıkan bu Delibaş Ayaklanmasının soruşturulması yürütmek, ayaklanmanın çıkış nedenlerini araştırmak, meclisi aydınlatmak ve bölgede otoriteyi sağlamak amacıyla İstiklal Mahkemesi kurulmuştu. 

Konya ayaklanmasının yarattığı tehlike üzerine, Konya’da kurulan İstiklal Mahkemesi, ayaklanma davalarının ayrı bir biçimde 20 Kasım tarihinde göreve başlar ve 18 Şubat 1921 yılına kadar sürdü.

Özellikle Mustafa Kemal’in isteğiyle Ferid, Fuat ve Şevki Beylerden oluşan bir kurul, araştırmalar yapmaları için görevlendirilirler. Daha sonra 41 imzalı önergeyle 7 kişilik bir kurulun bu ayaklanma hakkında rapor hazırlanması, ayaklanmayla ilgisi olup da hatır için bırakılmış olanlarla iftiraya uğrayanların mağduriyetine sebep olanların İstiklal Mahkemesine verilmeleri istendi.  Ayaklanmadan sonra Konya’da bir harp divanı bulunması kanuna aykırı olduğu gibi, bu organların çalışmalarında da hoşlanılmıyordu. Sonunda hükümetin isteği kabul edilerek üç kişilik bir kurul gönderildi. 

Konya’da başlayan Delibaş Ayaklanması, bütün Konya’ya mal edilmemesi için derin bir araştırma yapılır, olayla ilgili topluluklar, suçlara göre, 1- Zorla ayaklanmaya katılanlar ile 2- Cahil, kandırılmış ve fikir yönünden etkisi olmayanların, yumuşak, 

3- Kişisel ve mali yönden halka etki eden ve bu yolla ayaklanmaya katılanların, Şiddetli” cezalandırılmaları uygun görüldü.

Konya’da ivedi bir biçimde 10’u aşkın harp divanı çalışmalara başlar. Konya merkezden 800 ve civarında 1500’den fazla tutuklu bulunuyordu. Yüzlerce insan, “İsyana katılmıştır” diye tutuklanıyordu. Konya hapishanelerinde yer kalmamıştı. Konya İstiklal Mahkemesi kurulana kadar, kim suçlu, kim suçsuzdu ayırt edilmiyor, birbirine karıştırılıyordu. Ayaklanmaya katılan 2000’den fazla isyancının 700 tanesi idamla cezalandırılmış, geri kalanların cezaları kürek, hapis, kal’a-bend, nefy ve teb’id cezalara çarptırılmıştı. Halk bu suçlamaları bir tür intikam olarak görüyordu.

Mahkeme, Konya’ya varışının ertesi günü yayınladığı bir bildiriyle, çalışmalarına son verdiği harp divanını elinde bulunan davaları devraldı. Daha sonra İstiklal Mahkemelerinin amacını belirten ve asker kaçaklarına af tanıyan beyannamesini yayınladı. Tebellüğ listeleri gelmeye başladı Hakkında delil olmayanların yargılanması ertelendi. Delil olanların davalarına bakılmaya başlandı. Mahkeme şiddetli davranışı uygun görmeyip yumuşak ve anlayışlı bir uygulamada bulundu. Ayaklanmaya katıldıkları sabit olmayan ve diğer suçlarla ilişkisi bulunmayanların serbest bırakılmasına, şüpheli görülenlerin ise tutuklanmasına karar verildi.

2 Ekim 1920 yılında Konya’da çıkarılmış olan ayaklanmalar, askeri ve milis güçler tarafından bastırıldı. İstiklal Mahkemelerinin çalışmalarıyla Konya ve bölgesi, Milli mücadelenin en verimli bölgesi oldu.

Bozguncu ve gerici propagandayla kandırarak, Milli Mücadeleye karşı halkı kışkırtıyordu: “Kim bunlar (Milli Mücadeleye katılanlar) birlikte Yunanlılara karşı giderse şeran kâfirdir.” Diyerek halkı kışkırtarak Kuvayi Millicilere karşı ayaklanma çıkartan isyankâr başı Delibaş ve arkadaşlarının amacı, kendilerine göre bir geçici hükümet kurmak ve hareketlerini kazalara kadar yaydıktan sonra, Afyon’a kadar işkâl eden Yunanlılarla birleşip Ankara’ya saldırmak ve İstanbul yolunu açmaktı.

1 Ekim 1920 yılından 18 Şubat 1921’e kadar şu uygulamalarda bulundu:

"Mahkemeye gelen maznun miktarı 3600

Âdem-i mesuliyet ve beraat 575

İdam 2

Müeeccelen idam 

Gıyaben idam 1

Kalebent ve kürek 105

Muhtelif cezalarla mahkûmiyet 2917

Konya İstiklal Mahkemesi, çoğunluğu ayaklanmayla ilgili olmak üzere 805 kişiyi cezalandırdı. Ceza verilmesine neden suçlar şöyle:

“Alz-ü gasp 11, Mal satmak 1, Firara teşvik 3, firar 241, Casus 24, Menfi propaganda 2i Firariyi himaye 5, Firara sebebiyet, 3, Dai-i şüphe 1, Miri mal satmak 1, Fuhşa teşvik 1, Firar ve şekavet, Dövme 1, Muhalefet 3, Hakaret 5, Rüşvet 15, Düşmana hizmet 6, Vatana ihanet 43, Hırsızlık 23, Rüşvet ve firara1, Irza tecavüz 22, Vazifeden firar 1, Hıyaneti vataniye 8, Sahtekârlık 18, Kaçakçılık 2, Vazifeyi ihmal 1, Hükümet aleyhtarı 1, Serseri 1. Kadın kaçırma 2, Vazifeyi suiistimal 9, İhtilas 1, Silah saklamak 5, Kanuna muhalif 4, Vazifeyi terk 1, İsyan 157, Silah taşımak 4, Katil 10, Yağmacı 1, İsyana iştirak 6, Şekavet 94, Düşmana yataklık 2, Yalan beyan 1, İsyan ve katil 1, Şüpheli şahıs 20, Düşmana yardım 8, Yalan ihbar 1, İşkence 4 Tahkir 3, Emre itaatsizlik 1, Yaralama 1, Katil şekavet 4, Tezvirat 10, Mahkûm kaçırma 1, Yataklık 10, Eşyayı askeriyenin ziyanına sebebiyet 2, Vapura adam kaçırma 2, Mal kaçırma 2, Fiil-i şini 2”

Hürriyet ve İtilaf Fırkası’na dâhil Zeynel Abidin ve Delibaş’ın başkalarına ibret olsun diye en ağır biçimde cezalandırıldı ve sert bir biçimde idama çarptırıldılar.

Delibaş Mehmet ve Aynı Kafalılar

Dincide sonu gelmeyen propaganda “din elden gidiyor” yalanı bu ülkenin belası.

Konya bölgesinde Delibaş Mehmet adlı bir yobaz türedi. O’da bütün yobazlar gibi “Din elden gidiyor” diyerek çevresine toparladığı birçok çapulcuyu silahlandırarak milli ordulara kaşı isyan etti. Kurtuluş mücadelesi telaşı içindeki milli askerleri sırtlarından vurmaya başladılar…

3 Ekim 1920’de çete başı Delibaş yandaşları, Konya’ya da Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti üyelerini öldürdüler. Bunun üzerine, Ankara’dan gönderilen milli birliklere karşı koyamayıp yenilince, kaçıp Fransızlara sığındı. Daha sonra Yunan ordusunda çavuş olmuş. Eski arkadaşlarına yeniden “din elden gidiyor” diyerek milli ordulara karşı yanında toplamak amacıyla yeniden Konya’ya geri döner ama kendi adamları tarafından “yeter ulan” diyerek öldürülür…

Hain bitmez, elinde din silahı oldukça, “din elden gidiyor” diye sağa sola sallayıp dururlar. Çapanoğlu, Anzavur, Sofu Ali. Bunlar Kurtuluş Savaşına köstek olmuşlar dahi, maddi ve manevi Cumhuriyete her zaman düşmanları olmuş günümüze kadar uzanan nesilleri bırakmışlardır. 

Bu nesillere bakın Tanrı aşkına bir kere insan gözüyle! Yolsuzluk, hırsızlık, rüşvet, çeteleşmek, kendileri gibi düşünmeyenlere d-saldırmak ve canlarına kastetmek bunlarda. Savunmasız oğlan çocuklara, korumasız kız çocuklarına tecavüz etmek bunlarda, her kötülüklerine bir kılıf bulmak, entrikalar üretmek bunlarda. Bunlar bu pisliklerini sorunsuz yürütebilmek için cumhuriyet ve demokratik sistemden rahatsızlar…

Bunlar Milli bayramları kutlamamak için akıl almaz yollara başvuruyorlar, entrikalar yaparak, bir bahane mutlak bularak milli bayramların özünü buduyorlar, yeri ve zamanı gelince de tamamını kaldırmak için zemin kolluyorlar.

Bayramları tamamen ortadan kaldıramadıkları için önce anlamını ve halkın gözündeki değerini, değersizleştirmek istiyorlar. Neymiş gerekçe: “son günlerde gelen şehit haberleri” imiş, o nedenler “23 Nisan resepsiyon” bölümlerini iptal ediyorlar.

Hep aynı oyun, bu milletin milli değerleri üzerinde oynatılıyor: 30 Ağustos’u, 29 Ekim’i, 19 Mayıs’ı kaç yıldır bu bahane ile yok saydılar, yok saymaya devam ediyorlar. Gerekçeler hep benzer biçimde: “Her gün şehit haberlerinin geldiği bir ortamda kutlamalar yapmanın doğru olmadığı” anlamsız gerekçeler altında yatan hain niyettir.

Bu kutlama bir devletin yeniden inşası için sembolik bir kutlamasıdır. Türkiye Büyük Millet Meclisi ulusal egemenliği temsilen bir araya gelmesidir. Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde verilen resepsiyon bir anı kutlamadır ama bu öyle davullu zurnalı, halaylı göbek atmalı bir kutlama gibi düğün kutlaması değildir.

Ama bakın, her gün reklamları için zilli, davullu, zurnalı açılışlar, aynı anda göğsünden vurulup şehit düşenler varken yapılıyordu. Devletin bütün tepesi oldukça gürültülü bir havada stat açmadılar mı? Top çevirip sahada keyfilerine göre gol atmadılar mı? Dahi, şehit cenazelere her gün gelirken Cumhurbaşkanı, Başbakan, bakanlar sazlı, sözlü düğünlere katıldılar hatta şahitleri bile oldular!

Ancak Cumhuriyet ve değerlerine aykırı bir zihniyet, tamamen kaldıramadığı milli bayramları işte böyle bahanelerle ve parça parça, öyle hile ve desise ile 23 Nisan Cumhuriyet’in temelini atan ve Kurtuluş Savaşı’nın verilmesini sağlayan Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin kuruluş yıldönümü gününü işlevsiz geleneksiz hale getirme kötü niyette değilse nedir acaba? Daha ileride güçlendikçe, bitleriniz kaynadıkça, zor kullanılarak fiili durum getirebilirsiniz korkusu yaygınlaşıyor zihinlerde…

Çopur Musa

Uşak civarında bölükten kaçtı. “Din elden gidiyor” diyerek çevresine bir sürü yobaz toplayarak “Kurtuluş Savaşı” verenlere köstek olduğu gibi arkadan vurdu ve düşmanla işbirliği yaptı. Ve Denizli’nin Çivril bölgesini bastığında Kuvai Milliye birlikleri ile karşılaştı, yakalanacağını anlayınca işbirliği yaptığı Yunan birliklerine sığındı. Onu Yunanistan’a götürdüler. Bir süre sonra Yunan çeteleri ile geri dönerek Ege kıyılarını basmaya başladı…

Bir gün Çopur Musa haini, Çeşme kıyılarında baktılar; sırtında iki Yunan askerinin ölüsüyle, geliyor ve onları öldürdüm diyerek affedilmesini istiyor. Hain haindir; yine de yargılanıp hapse atılıyor. Cezası bitip hapisten çıkınca hırsızlık yapmaya başlıyor. Yine bir gün hırsızlık yaparken vuruluyordu…

Hüsnü, Manisa Valisi

Halkı, “Din elden gidiyor” diye kurtuluş ordusuna karşı kışkırttı. Sonra Manisa Valisi Hüsnü dinden çıktı;  20 Haziran 1920 gecesi Yunanistan’a kaçtı… Adını değiştirdi: “Hüsnüyadis” oldu… Selman ZEBİL

Kaynaklar:

TBMMZC, c 4, s. 284-285, 395-397

Tahrir Kurucu Raporu TİTE, Arş. 17/2986, s. 1, TBMM arş. 4-14, d kayıt defter

TBMM, Arş. Konya İ.M., Karar Defteri, 4-10, b-1

YALAN-DOLAN-KAZAN

AKP’Lİ KADIN MİLLETVEKİLİ; 

Zehra Taşkesenlioğlu:  “Yüzyıllık prangadan kurtulacağız.” Diyordu.

AKP Eski Balıkesir Milletvekili, kadın Tülay Babuşçu ise: 

“600 yıllık imparatorluğun 90 yıllık reklam arası sona erdi.” Diyordu.

Atatürk diyor ki:  “İnsan topluluğu kadın ve erkek denilen iki cins insandan mürekkeptir. Kabil midir ki, bu kütlenin bir parçasını ilerletelim, ötekini ihmal edelim de, kütlenin bütünlüğü ilerleyebilsin? Mümkün müdür ki, bir cismin yarısı toprağa zincirlerle bağlı kaldıkça, öteki kısım göklere yükselebilsin?”

AKP'nin Erzurum milletvekili olan kadın  “bu topraklara pranga vuruldu” diyor ama bu toprakları özgürleştirmek için canını ortaya koyan Türkiye'nin ilk kadın subayı Kara Fatma, Erzurumluydu.

Başta bu ülkenin özgürleşmesinin kadınlardan başlatan Atatürk ve arkadaşlarıdır…

Bu ülkede kadının özgürleşmesinde, kadınlarından payı vardır. Bun tahammül edemeyen dinci kafalı, kadın düşmanlığı yapan siyasilere en çok ta köleliğe, köle olmaya, hatta dinci, sarıklı, şalvarlı, sakallı erkeklere üçüncü eş bile olmaya razı olan kadınlardır.  

Bu ülkenin başına gençlerden Başbakan Davutoğlu dedi:  “Parantezi kapatacağız.” Diyordu. Başbakan Yardımcısı Numan Kurtulmuş:  “Parantezi kapatacağız.”  Diyordu. Bunlar haydi erkektiler, bunların kadınlar üzerin niyetleri belliydi.

KAOS BESLEMELERİ

Devleti teröre açık kapı yaptılar. Güneydoğu kentlerini PKK’ye teslim ettiler. “Açılım” oyunu oynadılar oy uğruna. Ne oldu sonra? Ülkede git gide kargaşa ortamına gidiyor.

Yüzsüzlük bu ya;  “Başkanlık gelmezse terör bitmez”  diyebilen siyasiler sahnede. Israrla;  “Ya kaos ya başkanlık”  diye manşetten yazı döktüren gazetecilik rezaleti, referandumla anayasayı yıkma hedeflerine ulaşmak istemekteler.

Huzursuzluktan Yaralananlar, hep huzur getireceğiz diyerek halktan oy toplarlar ama kazançları olan huzursuzluğu asla huzura dönüştürmezler. “Kaos”  her seçimlerde dile getirdikleri olmuştur. Kaos tedirginliği halka korku, panik, kaygı, kargaşa, zam, işsizlik, gerginlik ile halkı esir edenler  “Kaos” beslemeleri, önce yangın çıkartırlar, sonra en önden söndürmeye koşarlar ama bilirler ki artık yangın söndürme işi, yangınının yakıp kül ettiğinden sonra biter lakin yangını yakanlar en önden koştuklarını gören halk gözünde kahraman olarak görülürler.

UMUDUNU KESMİŞ PKK VARDI!

Umudunu kesmiş; neredeyse tükenmek üzereyken, Oslo görüşmeleriyle başlayan ihanet ayyuka çıkan işbirlikçilik ile PKK kentleri işgal etmesiyle yeniden umuda kapıldı, üç yıl boyunca hazırlık yaptı PKK. Diyarbakır, Şırnak, Mardin ve Hakkâri gibi kentlerin merkezinde alenen silahlı olarak gövde gösterisi yaptı, hendekler kazdı, mevziler hazırladı…

Bütün bunlar olurken AKP iktidarı valilere talimatlar verdi, güvenlik güçlerine,  “operasyon yaptırmayın”  dendiler. PKK Güneydoğu kentlerinin sokaklarında omuzlarında silahlarıyla ellerini kollarını sallayarak devriye gezdiler, onlara sesini çıkartma cesareti bulunan bir tek güvenlik gücü bile yoktu ortalıkta…

Eğer açılım adı altında Kandil-İmralı, Ankara-Oslo hattında halktan saklı olarak plansız projesiz, doğaçlama siyasetle yürütülen teslimiyet planı, koskoca hatırı sayılır bir ülkenin terörle mücadelesinde gaflet ve ihanete varacak kadar yanlış siyasi uygulanmalar, ülkede asıl terör kaosu halka yaşatan, son seçimden sonra 18 ay geçti bine yakın güvenlik görevlisi şehit oldu ve yüzlerce vatandaşımız bombalı saldırılarda öldürüldü.   

Her alanda kendilerinin çıkar çarkları dönsün diye çıkardıkları kaos ortamı, “ya kaos ya başkanlık”  korkusu salan yandaş, çanak yalayıcı Ak-it gazetesi utanmadan başkanlık dayatmasına halkın önüne  “kaos” gerekçesini öne sürmektedir.

Suriye-Türkiye sınırlarını delik deşik ettiler, güvenlik sorununu oldukça büyüttüler, içinden çıkılmaz duruma getirdiler. Önceleri IŞID’çiler için “Öfkeli gençler”  dendi her yaptıklarına göz yumuldu, sonuç, ülkede kentlere dağıldılar, binlerce taraftarlar oluşturdular, her kente yüzlerce hücre evler oluşturdular. Önceleri verilen tavizler sonucunda ülkede intihar eylemleri yaptılar, onlarca günahsız insanlarımızın canına kıydılar. Şimdi çıkıp eveleme geveleme yapmaya başladılar, halk inandı! 

HALKI YANILTICI  “EVETÇİ”  PROPAGANDALAR

Numan Kurtulmuş'un “terörün nasıl biteceğini” açıklamasındaki sözleri.  Hükümeti temsil eden Numan Kurtulmuş “Halkımız evet oyu verdikten sonra bu terör de bitecektir” diyor. Tweet atıyor: "Suikastlar, canlı bombalar devam edebilir. Referandumdan ‘evet’ çıktıktan sonra terörün sesi kısılır” diyor.  Bu sözleri söyleyenler milletin aklıyla alay etmektir. 

Numan Kurtulmuş, bir zamanlarda AKP için:  “Harun gibi geldiler, Karun oldular”  demişti ya, kendisi Karun oldu, iktidarı yererken, öven durumuna geldi, Karun korkusu ile halkı, amacına hizmet eden çirkin çıkışlarla şaşırtmakta, panik içinde yolunu yöntemini bulamaz duruma sokmakta ustalığını göstermektedir.

Daha önceki seçimler de Recep Erdoğan:  “400’ü verin bu iş huzurla bitsin”  demişti.

Ahmet Davutoğlu ise: Beyaz Toroslar çıkar”  tehdidinde bulunmuştu.

Ak-it (Akit)  denen, düşük seviyeli satışta, iktidar beslemeli bir gazete görünümlü paçavra var. Manşetinde büyük puntolarla:  “Ya başkanlık, ya kaos”  atmış

Şimdi yeniden Numan Kurtulmuşa dönersek, sözünün yorumu:  “Terör örgütlerinin ipi elimizde, onları oynatanlar biziz”  demeye gelen mesajlı sözleri suçtur.

İktidarın ölüm kalım sorunu durumuna geldi referandum. Elinde bulunan yasal, yasal olmayan bütün malzemeleri ve söylemleri kullanacaklar. Şu anda hiçte emin değiller “evet”  oyların çıkacağından, panikteler. Her türlü oyunlar oynanabilir, ülke daha beter batağa gider.

Can Ataklı köşesindeki yazısında, daha vahimi, bir vatandaşın  “hayır” demesini bile “Cumhurbaşkanına hakaret ediliyor”  diye güvenlik güçlerine şikâyet ediyor, güvenlik güçleri de anında müdahale ediyor”  diye yazıyordu. 

Yazı şöyle sürüyor: “Beşiktaş Kadıköy vapurunda gördük. Bir grup genç vapur yolculuğu sırasında içinde bol  “hayır” geçen bir şarkıyı seslendirdiler. Vapurdaki bir “sorumlu” vatandaş ve bir özel güvenlik elemanı durumu karadaki polislere bildirdi. Polis vapur yanaşırken çıkışı abluka altına aldı ve gençleri gözaltına almaya çalıştı. Neyse ki vapur yolcuları hep birden tepki göstererek gençleri polisin elinden kurtarmayı başardı. Bu gidiş kötü gidiştir. “Hayır” kampanyasının “Cumhurbaşkanına hakaret” olarak nitelenmesi çok can yakacaktır”  diyordu.

ÇOBAN ve SÜRÜ

Halka Çoban Olmak, Halkı Sürü Yerine Koymaktır

Gerçek çoban sürüsü koyunlar ile

Beşeri İdeoloji böyle bir şeydir. Dünyanın imrendiği bir lider Mustafa Kemal, bu ülkeyi yoktan var etti. Bir ulus devlet yarattı. Kılık kıyafet düzenlemesi ile çağdaş bir millet yolunda adımlar attı. Şimdi bunları hiçe sayıp görmezden gelinemez. Hem “Laik Devletin koruyucusuyuz” diyeceksin, hem sonra, Laik Devletin kazanımlarını tepikleyip gizli gündeminizi ayyuka çıkartıp laikliğe aykırı model arayacaksın. Olacak iş mi?

Türk siyasilerde adet haline geldi halkın dini kimliğiyle siyaset yapmaları... 

Her hangi bir suç işlediklerinde, suç olmadığını kanıtlamak için hemen dinden referans göstermeye veya gidişata göre laik devlet hukuk anlayışına sığınmaya çalışıyorlar. Yani; bazen laik devlet onları bile onlardan koruyor. Her ne olursa olsun hukuk devletinden söz etseler de, kaçamakları ve çıkarları çifte standartlı ve çifte hukukluluk arz ettikleri sırıtıyor.

İçlerine sindiremedikleri şu beşeri ideoloji dedikleri laik demokrasi onlardan çok tüksek ahlak düzeyindeler. Bu laik sistem, sahtekar dincilerden, sapık İslamcılardan, inanan insanları korur ve özgürleştirir. Referansı dincilik olanlar, laiklikten anlamazlıktan gelirler. Halkın laiklikten ve faydalarından anlamalarını da istemezler. Laiklik, dindarın rahat dinini yerine getirdiğidir. O yüzden dinci, fırsat bulduğunda ilk işi laik dindarın ümüğünü sıkmaktır...

17. yüzyılda Batı’da ilk defa İngiltere de sanayileşmenin gelişmesiyle güçlenen burjuvazi sermaye, insan kol gücüne muazzam ihtiyaç duymaya başlar. İşçileşen kitleler ezilmenin karşılığı olan çeşitli haklarını bu dönemde almaya başlarlar. Bu böyle olunca yurttaşlık bilinci ilk İngiltere’de gelişim gösterir, Fransa ve Amerika’da yaygınlaşır.

1789’da Fransız Burjuva Devrimiyle daha hukuksal anlamda, İnsan Hakları ve Yurttaşlık Bildirgesinde 1. Maddede “İnsanlar özgür doğarlar ve eşit haklara sahip olarak yaşarlar” diye maddeleştirilir. Türklere yurttaşlık bilinci 1923’den sonra anlam taşır duruma gelir.

Türklere yurttaşlık bilinci 1923’den sonra anlam taşır duruma gelir. Osmanlı sistemi döneminde Türkiye de gerçek yurttaşlık bilincinin önünde din başta olmak kaydıyla, “Tanrı izniyle” kulluk görevlerini mutlakçı yöneticilere karşı yapmak alışkanlığından kaynaklandığından, hala gerçek anlamda bilinçlenmeyen Türk toplumlarda yurttaşlık kavramının kabullenilmesi pek kolay olmuyor.

Cumhuriyetin Türk insanına bahşettiklerine nankörlük etmeden bir bakarsak, “ümmet” yerine “millet”, “mümin” yerine “vatandaş” olma onurunu vermiştir. Devleti yöneten monarşi kadrolar meşruluğunu dinden alırken, halk “kul taifesi” olurken; cumhuriyetle birlikte egemenlik milletin kendisinin olur, kulluktan vatandaşlığa terfi eder.

Doçent Dr. Ercan Eyuboğlu çarpık bir tespitte bulunur: “Batı’da burjuvazinin, kapitalizmin yetiştirdiği yurttaş cumhuriyeti yaratıyor; Türkiye‘de ise yurttaş cumhuriyeti değil, cumhuriyet yurttaşı yarattı” diyerek doğru bir açıklamada bulunur.

Gelinen nokta ortada...

Parmak basarak birilerine bağımlı oy kullanmaları, demokratik bilinci yerinde olanlara her defasında tokat attırmaktadır. Bunlar daha çok siyasete din iman adıyla yön veren tarikat ve cemaat şeyhlerinin, toprak ağalarının çarpıtılmış emir ve görüşleri doğrultusunda kullanılan güdümlü oylarla altmış yıllık Türk demokrasisinin iyi gidişatının işareti olamamıştır dahi Türkiye'nin kaderini olumsuz yönde etkilemiştir. 

Demem şu ki; Türkiye’de siyasi ahlak düzeyi tam manasıyla bir gelişme gösterememiştir. Dolayısıyla Türklerde yurttaşlık bilinci de yeterince gelişim önünde siyasilerin entrikaları köstek olmayı sürdürmüş, kendini güdecek çobanlar üretmeyi sürdürmüştür.

Aşiretlerden oluşan monarşilerden ağalar, şeyhler, şıhlar, dervişler, tarikatlar ülkelerinde toplumsal yapıya yön veren topluluklardır. Bu yapı genelde İslam ülkelerine özgüdür. O halde Türkiye’de bir İslam ülkesi olduğuna göre, “Kul, Reaya, Tebaa, Uyruk, Ahali, Bi-idrak” sözlerin başta alt halk tabakası için kullanıldığı rahatsız etmemektedir.

Bu tür aşağılayıcı sözler, modern ülkelerde asla kullanılmaz, onur kırıcı, yerici olduğu için. Modern toplumlarda yurttaş, vatandaş olarak üstün mertebede değerlendirilirken, İslam ülkelerinde ille de “reaya” (davar sürüsü) olarak yaşamaktan mutlu olanlar oldukça çokturlar. Ulus devlet insanı, modern anlamda “yurttaş” kavramı, Fransız Devriminden sonra ortaya çıkar. Daha önceki antik çağda Yunan ve Roma uygarlıklarında bir ölçüde “yurttaş” kavramı tanımı var idi.

Reayadan Vatandaş Olma Onuruna Erdiren Cumhuriyet

Reaya:  Arapçada “otlatılan hayvan sürüsü” anlamına gelen “ra’iyyet” ten üretilen “reaya” sözü, Osmanlı Padişahlarının altında yaşayan bütün halkı simgeleyen bir aşağılayıcı terim olarak kullanılmıştır. Osmanlı yönetici askerler içinse, reayadan bir üst sınıf anlamına “beraya” denirdi. 

Sürü kimlere denir bir bakalım: Osmanlıda 1850 de yazılan sözlüklerde vatandaş, yurttaş geçmez ve bilinmezdi. Hatta 1900’lü yılların ilk başlarında dahi Türk halkına “vatandaş” anlamına “reaya” ve “tebaa” denmiştir.

Şemsettin Sami’nin 1901 yılında yazmış olduğu sözlüğü olan “Kamus-u Türkî” de dahi “vatandaş ve yurttaş” yerine “tebaa ve tabiiyet” salt “uyruk” olarak kullanılmıştır. Orada “vatandaşlık” sözcüğü ise “hemşerilik, memleketlilik” gibi aynı bölgenin fertleri anlamında kullanılır.

Şemsettin Sami’nin “Kamus-u Türkî” sözlüğünde “ra’iyye: sürü, otlatılan hayvan sürüsü. Bir çobanın güttüğü hayvanat sürüsü, devlete ait bulunan tebaa diye geçer.

Daha açıkçası, Osmanlı’da, bir hükümdarın hükmü idaeresine tabi olup,  “tekalif-i emriyye” veren halk, Zır-destan beraya denilen “Ebab-ı Şeytan” olmayıp muhafazaları devlete ait bulunan tebaa.        

Vatan ve yurt kavramları, imparatorluğun son dönemlerinde kullanılsa da “vatandaş, yurttaş” anlayışı henüz doğmamış olduğunu görürüz. Daha açık bir ifade ile söylersek “yurt” vardır “yurttaş” yoktur.

Zamanın Başbakanı Recep Erdoğan: “Ben Sizin Çobanınızım” Demişti...

Bu sözleri söyleyen ona göre halkın tarifi, Reaya (Davar Sürüsü) olmayı elleri çatlarcasına alkışlayarak kabul ediyorsan, elbette sürünün birde çobanı olacaktır? Çoban bulundu! "Çoban benim" diyor açıkça...

Artık bundan böyle şunda bir anlaşalım bence; Halk "zavallı", halk "uyuşturulmuş", Halk "kendisinden gizlenen gerçeklerle kör, sağır olmuş" Halk “dinini bunlar yüzünden yanlış yaşamış”, halk “ahlaklı”, halk “dürüst”, halk “namuslu”  kavramlarını bir kıyıya bırakalım, halkın yapısını tartışalım artık. Öyle halk gerçekleri görmeye tamamen kör olmuş falan değildir. “Bir gerçekleri görebilse!” demekten vazgeçilmeli. Dahi, kandırılmışlar dense de, halk ne kör ne de uykusunda, salt kısa aklını kurnazca kullanmasının peşinde yığınlardan oluşmaktadır...

Daha açıkçası o halk kim biliyor musunuz?

İçimizden birileri; kimi taksici, kimi fabrikada işçi, kimi sokaklarda işi gücü olmayan takım. O halk cuma namazından sonra çıkıp sokaklarda torunu yaşında kızın kıçına, bacaklarına bakıp iç çeken ağarmış sakallı tonton amcadır. 

O halk, öğrenci kızlara “eve erkek alıyor, orospular doldu apartmana” diye dedikodu yapan hacı teyze, o halk tecavüze uğramamak için camdan atlayan kızın haberinin altına “zaten açık kapıymış, ne kaybederdi ki?” yazan türbanlı bacı... 

O halk, daha geçen gün elimden zorla aldıkları, “çaldıysa çaldı, Ecevit, Sezer çalmadı mı? Bu hiç olmazsa Müslüman, diğerleri Siyonist köpeklerdi” diyen güvenlik görevlisi, o halk ambulansın peşine takılıp üç araç geçmeyi kar sayan trafikteki şoför, o halk ağzından “cahiliye devri” düşmeyen ama “kitap okuyunca başıma ağrılar giriyor” diyen adam...

O halk “erkekler birbirini sikiyordu, Allah’ da Lut kavminin üzerine bela yolladı” diye derste anlatıp, akşam erkek öğrencilerinin üzerine çullanan dernek öğretmeni... 

O halk anaları, babaları öldüğünde üzülmeden önce “sana bir daire fazla düştü” diye saç saça, baş başa giren insanlar...

O halk kendi yaşam alanında insan gibi yaşamak için sosyalist partilere oy verip; senin ülkende “nede olsa Müslüman canım” diyerek o partiye oy veren Almancı gurbetçiler...

O halk, her ramazan ekranda ki bir sahtekâr “odun Allah diyorduuu” dediğinde ağlayanlar... 

O halk, Tecavüzde, kadın cinayetlerinde en önde yerini kimseye kaptırmayan; el değmediği kadın bırakmaya, kendisine karı olarak el değmemişi isteyen o halk.

O halk illet; tek bir kitap okumayıp, her konuda olduğu gibi dini konularda da ahkâm kesen onlar; kendisi bibi düşünmeyen başkalarının yaşamasını istemeyenlerdir. Cehalet almış başını gidiyor o halkta; cehalet haddini bilmezlik, saçma sapan dedikodular dinlemekten, gıybet etmekten haz duyup mutlu olan halk.

Bence işte bu halk "ne kandırılmış zavallı" falan değil küçük kurnazlıklar peşinde pay kapmaya koşandır. Çünkü aynı ötekileştirdiği kişiyle aynı hayat standartlarında yaşıyorsa öyle sanıldığı gibi masum, kandırılmış gariban biri değildir. Yani kısacası ortada bir savaş var, bu savaşın karşı tarafındırlar. Daha açıkçası, bu savaş

karanlıkta yaşamak isteyenlerle, aydınlık geleceğe umut edenlerin savaşıdır…

Selman Zebil