EBU ZER DAVASI, MUAVİYE ve SARAY İTİBARI

Ebu Zer Giffari (ö. 652)

Ebu Zer 

Ebu Zer, İslam tarihi içinde en yoğun tartışma konusu olan sahabelerden kişilikli bir insandır. İbnü’l-Esir, Üsdü’l-Gaabe’ye göre gerçek adı Cündeb bin Cünade ve bazı kaynaklarda ise Berir ya da Bereyr olarak geçer. Babasının adı Abdullah veya Seken olarak söylenir.

Ebu Zer, servet ve mal konusunda görüşlerini Kur'an ve Peygamberin sözlerine dayandırarak. Ebu Zer için Tirmizi, Menakıb 35; İbn Mace, Mukaddime’lerde şöyle der: “Gökkubbenin altında, yer kürenin üstünde Ebu Zer’den daha doğru sözlü kimse yoktur”

Muhammed, çok dürüst biri oluşundan dolayı ona, "yaratılışının devlet görevlerinde uygun olmadığını bildirmişti." Ebu Zer’de bu söze uyarak yaşamı boyunca hiçbir devlet görevinde çalışmayı kabul etmemiştir. Yaratılışında sömürü düzenine alet olamayacağını anladığı Ebu Zer’e Muhammed’in tavsiyesi niteliğindeydi bu sözleri… 

Ebu Zer’in Muhammed’den öğrendiği, idealindeki sınıfsız toplum, ezensiz, ezilensiz zulümsüz, kinsiz, nefretsiz, kasavetsiz bir dünya idi Müslümanlara layık gördüğü. Müslümanların, yozlaşmış merhametsiz servet azgınlarına alet edilmemesine karşı mücadelesiydi. Mal-Mülk biriktirerek, ötekilerin yoksulluk çekmelerine neden olan faizci kenzcilere, mekân ve mevki düşkünü hadsizlere mücadele başlatan Ebu Zer, halkın malını yandaşlara, paydaşlara paylaştıranlalar, onların servet sahibi yapan yöneticilere isyanıydı.

Değişen bir şey yok. Aç gözlülük, sonradan görmecilik, başa geçince, her yaptıklarını ilahi bir güce sığınma yoluyla Allah ile aldatanlara Ebu Zer’in ruhu, zenginliklerine, servetlerine, oğullarının, kızlarının yolsuzluklarına, bulunduğu makamı kullanarak rüşvet yemelerine ta derinlerden seslenişiydi.  

Ebu Zer, Muhammed’in ölümünden sonra, Halifelik Ali’ye layık olduğunu açıkça söylese de, bazı kesimlerin halifeliği Ebu Bekir’e ardından Ömer’e daha sonra, her zaman kendisine bela olan Osman’a geçmesine de saygıyla biat etmiştir.

İslam Peygamberi en sevdiği dostu Ebu Zer için “ümmetin en zahit, en doğru sözlü, en nakşinas mensubu ve sahabenin en müçtehit fakihlerinden biri” olduğunu söyler. Bu sözlere Ebu Zer düşmanları bile olmaz öyle şey diyemedikleridir. 

Halife Ömer ölünce yerine geçen Osman, İslam’da, Müslümanların yaşamında tüm değişikliğe gider. İslam dünyasını Osman değişikliği doğal durumuna gelir. Daha sonra Akrabası Muaviye’nin kurnazlıkla kurduğu Emevi devletiyle de şu günümüze kadar uzanır.

İlk kez Müslümanların beytül malını akrabaları Emeviler’e yedirten, talan ettiren Osman olur. Muhammed’in Medine’den Şama sürdürdüğü Mevan bin El-Hekim’le, Haris bin Hakem bin Ebu’l As’a büyük miktarda paraların hazineden akışını, Ensar’dan Zeyd bin Sabit aracılığıyla vermiştir. 

Olay Medine de yayılınca, Ebu Zer Kur'an’dan (Tevbe 34-35) şu ayetini sokak sokak okumaya başlar: “Ey iman sahipleri! Şu bir gerçek ki, hahamlardan ve rahiplerden birçoğu halkın mallarını uydurma yollarla tıka basa yerler de insanları Allah’ın yolundan caydırılar. Altın ve gümüşü de depolayıp da onları Allah yolunda harcayamayacakları korkunç bir azap muştula” der.

Gelelim 3. Halife Osman ne yapar?

Ebu Zer Osman’ın seçilmesini görünce, madem halk seçti, o halde biat etmek düşer diyerek Osman’ın Halifeliğine biat eder. Ne var ki Osman, İslam’a ters düşen yanlış icraatlar yapmakta. Verdiği fetvalarla Osman’ı ciddi biçimde zora sokar. İş böyle gidince, Osman Ebu Zer’in konuşmalarını yasaklar. Çünkü Ebu Zer, Osman’ın akraba kayıcılığını, beytül malın yandaşlara peşkeş çekilişini Kur-andan ayetler vererek halka anlatıyordu. 

Osman Kamu hazinesinden akrabalarına aktarılan paralar için, “sıla-i rahim” (akrabaya yardım ve ilgi) ile açıklık getiriyordu dahi, “sıla-i rahim” dinin emri olduğunu iddia ediyordu. Osman’ın öyle çok akrabaları ve yandaşları var ki, Osman’ın her birine dağıttığı olanaklar hesaba gelir nitelikte değil, devlet hazinesinden beslenen akrabaları alabildiğine zenginleşmişlerdi. 

Dinden ibretlikler…

Osman, Ebu Zer’den kenz ayetini okuyarak kendisini eleştirmeyi durdurmasını istedi. Ebu Zer’in yanıtı şöyle olur: “Sen benim, Allah’ın kitabından bir ayet okumama engel mi oluyorsun? Vallahi, ben bu ayeti okumayı durduracak Osman’ı memnun etmektense, okumaya devam ederek Allah’ı memnun etmeyi yeğlerim.” 

"Allah’ın malını (kamu malı) akrabana değil, Allah’ın muhtaç kullarına dağıtırsın. Ama sen yapmıyorsun. Tanrı Elçisi’nin şöyle dediğini biliyorum, ‘Benu Ümeyeden otuz kişi bir birlik oluşturdular mı Allah’ın malını egemenlik aracı, Allah’ın kullarını köle, Allah’ın dini pusu yeri, sığınak yaparlar” 

Ebu Zer’in bu sözleri karşında Osman sinirlenir, öfkeden küplere biner, Bağırmaya başlar: “Senin bana ve en seçkin dostlarıma bu yaptığın nedir, yeter artık, Medine’den çık git” der. (*)

Osman tarafından Ebu Zer Şam’a böylece sürgün edilir. Sürgün bir yarar sağlamaz Osman’a. Orada Osman’ın en yakın akrabası Muaviye Şam valisidir. Şam’a yerleşen Ebu Zer, bu kez de orada rahat durmayan, İslam kaidelerine uymayan Şam valisi Osman’ın akrabası ve vurguncu yoldaşı Muaviye vardır. Muaviye’nin İslam dışı eylemlerine hep muhalefet yapar, onu yerden yere vuran eleştiriler yapar.

Muaviye’nin kamu parasıyla Şam’da yaptırdığı şatafatlı sarayı eleştirir ve saray hakkında Ebu Zer şöyle der:

"Bu sarayı kamunun malından yaptırdınsa, bu bir hıyanettir; kendi paranla malından yaptırdınsa bu da bir israftır”  diyerek yerden yere vurur Muaviye’yi.

Muaviye dayanamaz, son çare olarak Halife Osman’a şikayet eder, “Bu belayı başından alması”  için ricada bulunur. Halife Osman’dan gelen yanıtta, tahkir edici bir eda ile Ebu Zer’in Medine’ye gönderilmesini emreder. Muaviye’yi eleştiriyor diye ajanlar Osman’a gammazlıyorlardı. Halife Osman’da adeta Ebu Zer’i bir terörist muamelesine tabi tutarak, Muaviye Ebu Zer’i, kör ve uyuz bir çulsuz katıra bindiriyor, gözcüler nezaretinde Şam’dan Medine’ye gönderiyor. Medine’de Osman’ın huzuruna çıkartılıyor. Osman Ebu Zer’e hakaretler yağdırarak şöyle diyor:

“Benim aleyhimde konuşuyormuşsun. Bu şehirden hemen çıkıp git ve bir daha buraya dönme” diyor. Belazüri, el-Esnab, 6/167’de, Ebu Zer, sürgün yeri olarak Şam, Kudüs, Mekke, Küfe, Basra gibi yerlerden birini istiyor ama Osman onu en kısa sürede ölebileceği tek yer olarak çölün ortasında ıssız bir köy olan Rebeze göndermeye kararında. 

Ebu Zer “Tek dostum kalmaması pahasına da olsa gerçekleri söylemeye devam edeceğim” diyor.

Yoksulluk ve açlık içinde ölünceye kadar Rebeze’de yaşadı. Orada öldüğünde bütün geçimini sağlamaya çalıştığı iki keçisi ve yanında birde tek karısı vardı.

Ebu Zer Gifari, Görkemli Saray ve Muaviye

Ebu Zer Çöllerde

Halife Osman tarafından bir tür sürgün konumunda Muaviye'nin yanına Şam'a gönderilen Muhammed dostu Ebu Zer için: "O böyle bir eve laiktir" diyerek Muavi’nin askerleri kalabileceği bir mekân gösterirler.

Ebuzer: Yoksullar varken o bu evde asla kalmak istemez: "Asker, beni Muaviye’ye götür” der. Ebu Zer Muaviye’nin sarayına gelir, şaşa kalır görkemine ve işçiliğine, yapılan onca masraflara.

Ebu Zer: “Muaviye bu sarayda mı kalıyor?”

Asker: “Evet, bu sene yaptırdı, “Yeşil Saray” diyorlar adına. Duvarlarında süslü mücevherler, dünyanın en büyük ustalarına yaptırıldı. Diyorlar ki, Rum saraylarından daha muhteşemmiş. Valimiz Muaviye: "Müslümanlarında görkemli sarayları olması lazım" diyor.

Ebu Zer: İnsanlar ölmek için doğuyorlar” der ve Etrafında fır dönen hizmetçilerin hizmet ettiği Muaviye tahtında oturmaktayken, öfkeyle yanına çıkan Ebu zer, bakın ne der Muaviye’ye: “Ey Ebu Süfyan’ın oğlu Muaviye, ey şabbaris, ey allı şanlı sahabe” der ve Muaviye:

Ey Ebu Zer hoş geldin” der.

Ebu Zer: “Derhal yık bu sarayı!” der.

Bu söze şaşıra Muaviye: “Ne? der.

Ebu Zer, Kur'an'dan bir ayet okur ve: “Ey Muaviye! Bilmez misin peygamberimiz yoksulları düşünür; yoksullar gibi yaşardı. Hasırlarda uyur, halktan biri gibi davranırdı, o açlıktan karnına taş bağlamıştı, bir hurmayla günü geçirmişti. Bu halk nasıl yaşarsa, o da öyle yaşardı… Sen nasıl valisin ey Muaviye? Sen nasıl sahabesin? Tıpkı ruh kısanlarına benzemişsin, saltanat kurmuşsun kendine; bu ne şatafat, bu ne ihtişam! Yoksullar inlerken sen burada tepinecek misin? Bunun hesabını öte tarafta nasıl vereceksin?"

"Ey vali! Şehrinde yoksullar var, dilenciler her köşede inliyor, sense bir saray kurmuş içinde gülüyorsun. Sen nasıl bir valisin Muaviye? "Ey Ebu Süfyanın oğlu, bu sarayı halkın parası ile yaptıysan haksızlıktır. Eğer bu sarayı kendi paran ile yaptıysan israftır, haramdır. Derhal yık bu sarayı” der ve öfkeyle sarayı terk ederken arkasından Muaviye yanındaki adamlarına: “Bu adam önceden de deliydi, şimdi daha da delirmiş. Ah halifemiz bunu benim başıma bela olarak mı gönderdi”  der.

05.06.2015 günü Recep Erdoğan kendine yaptırdığı şatafatlı ve görkemli dahi karadelik gibi para yutan kaçak Ak saray hakkında eleştirenlere şöyle seslendi meydanlarda: "Aslan yattığı yerden belli olur" dedi. 

Ama bu ülkede koyunlar hala tezek kokulu ağıllarda yatıyor. Bir açıklaması var mı? onlar aslanların nesi oluyor? Dahi, Anadolu ova köylerinde insanlar nasıl yaşar hiç baktı mı. Köstebek yuvasını andıran evler, kırsallarda ve dağ koyaklarında da insanlar kartal yuvasını andıran çalı çırpıdan yapılmış ev bile denemeyecek yerde yaşıyorlar... 

Ebu Zer Gifari

Ebu Zer Gifari çöllerde

Seçkin sahabelerden Ebu Zer, Emevi pisliklerin ihbarları sonucu zulme yenik

düşer. Halife Osman tarafından eziyet edilen, inim inim inletilen, sonra ıssız

Arap çöllerine sürülüp ölümüne terk edilendi.

Muhammed dostu Ebu Zer Giffari, iktidar, güç, otorite, zenginlik elinde olanlara

ne diyor bakın: “Evinde yiyecek ekmeği bulunmadığı halde, kılıcını çekip sokağa fırlamayanın aklına şaşarım” Polis tarafından üç bakan çocuğu sahtekârlıktan, rüşvetten ve nüfuz kullanmaktan sanık olarak gözaltına alındı, o polisler derhal görevden alındı. Altı gencimizi öldüren polislere ise “Polisimiz destan yazdı”

 dendi.

Allah’ın resulüne ve ashabının yolundan gitmeyenler! Ey gurur sahipleri! Sepetçilikle geçimini sağlayan Muhammed dostu Selman-i Farisi’ye Halife Ömer bir miktar maaş başlamış, O’da bu maaşını olduğu gibi fakirlere dağıtırmış. Bir gün Selman-i Farisi’nin evine Halife Ömer’in adamları gelir, maaşını dağıtmadan kendi masrafları için harcasın diye halifenin emirlerini iletirler.

Sepet yaparak geçimimi sağlayan Selman-i Farisi’nin Ömer’in adamlarına anlattığı

şu sözleri sizleri utandırsın: “Bir dirhem veriyorum hurma yaprağı alıyor, sepet örüyorum. Ördüğüm sepeti üç dirheme satıyorum, üç dirhemin birini yaprak almak için ayırıyorum, bir dirhemini çocuklarımın nafakasına harcıyorum, öteki bir dirhemini de sadaka veriyorum. Eğer Ömer b. Hattat beni bu işten men etse onu dinlemem” (**) der. 

Bir hadis Ebu Hürreye’den aktarma: “Muhammed şöyle buyurur; siz işlerinizde kendinizden aşağı olanlara bakınız ve sizden yukarı olanlara bakmayınız” demiştir.

Bu hadisi doğrusu alıp lafazanca sulandırarak kendine göre yorumlayarak aktaran Ebu Muaviye: “Üzerine olan nimetini” diye değiştirir. Aslında “hadiste üzerinizde”  diye bir söz yoktur “yukarıda” sözü vardır.

Bir insan sürekli konuşmaları arasına dini bazı terimleri sıkıştırarak konuşuyorsa,

o yalancılık ve sahtekârlıktan beslenen kişidir.       

İslam, doğrudan yaşamın içindeki düzensiz gidene karşı mücadelenin sonucudur. Yani, İslam, düzensiz gidişatı düzene sokmak içindir. Ömer, Ali bu İslam düzenine “devrim” dedi, Osman ve akrabası Muaviye ise Emevi geleneğine sarıldı, kazanan da onlar oldu. Ömer, Ali’nin, yenilikçi icraatlarının akıl hocası olduğunu söyler…

Ali, kayınbabası, amcaoğlu ve can yoldaşı Muhammed’in ölümünden, kendisinin halifeliğine kadar geçen 25 yıllık sürede Medine’de oturdu. Bütün dönemler ana muhalefet rolü üstlendi. Çevresinde Ebu Zer ve Ammar gibi etkili sahabeler vardı. Muhammed’in getirdiği kabile mantığını aşan, getirdiği yeni değerlere içten bağlı kalan biriydi Ali. Diğerleri, adaletli yaşamak istemesiydi. Muhammed’in devrim mantığıyla hareket etti Ali. Osman ise siyasi tavrını sergiliyordu. Ali’ye uymak istemiyordu. Bugün siyasetin 1400 yıllık fıkha, kalemden felsefeye kadar tutum alanlarında bu saflaşma sürdü.

Selman ZEBİL 

(*) Kaynak: Muhammed Cevad Alülfakih, "Ebu Zer" s. 136

(**) Kaynak: İbn Sa’d’dan aktarma.  

İNGİLİZ CASUSLARDAN LAWRENCE ve BELL

İNGİLİZ CASUSU THOMAS EDWARD LAWRENCE

İngiliz casus Lawrence

1926 yılında “Bilgiliğin Yedi Sütunu” adında Arabistan anılarını yayınladı. Bu kitaba en çok itibar veren Anglosakson dünyası olur.

Osmanlı toprakları olan Arap coğrafyasında İngilizler Şerif Hüseyin’e ayda 200 bin sterlin ödüyorlardı.  Ayrıca silah ve cephane yardımları yapıyorlardı. Bu işleri iyi Arapça bilen, yalınayak ve bedevi elbisesiyle Hicaz topraklarında dolaşan Lawrence (1888-1935) işleri İngilizler adına yürütüyordu.

Lawrence adlı İngiliz ajanının Arapları Osmanlıya karşı kışkırtmaları sonucunda Hüseyin 1-2 Haziran 1916 yılında ayaklanır. Medine dışında Hicaz’ı ele geçirdi. 29 Ekim 1916 yılında Hüseyin kendini Arapların kralı ilan etti.

Fransa, İngiltere, Rusya Hüseyin’in bu sıfatını tanıdı. Lakin Bedevilerin modern bir savaşı yürütecek durumları olmadığı için, ordunun başındaki Hüseyin’in oğlu Faysal’ın Hicaz Demiryollarına baskınlar yapmaktan başka bir yeteneği yoktu.

1888 doğumlu 47 yaşında bir motosiklet kazasında 1935 de İngiltere de ölür.

Yarı İngiliz yarı İskandinav olan Lawrence, Osmanlı-Arap düşmanlığı yapan bir İngiliz casusudur.

Casusluk başarısını şöyle açıklar: “Irak’ın petrol ve mısır tarlaları bizim olsun diye bunları elde etmek için düşmanlarımızı (Osmanlı İmparatorluğu) mağlup etmemiz kâfi idi. (...) Biz Arapları Türklere karşı başarılı şekilde organize ettik...” der.

Gerçek resmi yandaki Lawrence, Türklere karşı savaşta yanında bulunan Arap arkadaşları, Osmanlı’ya karşı isyanın en güçlü kişileri Mekke Şerifi Hüseyin, Emir Faysal, Şerif Ali, Dahum ve Ahuda dahi diğerleri...

Lawrence’ın amacı 20 milyon Arap’ı bir araya toplayıp “Sami Arap milleti” yaratmaktı. Fakat değil bir çatı altında birleşmeyi, birçok birbirine düşman Arap devletler doğurdular...

İngiliz casus Lawrence (filimden görüntü) 

Bugün “Kürt sorunu” diye dayatılan, yakın geçmişte Osmanlıyı parçalaması için İngilizlerin bölgeye gönderdiği Edward Lawrense’nin dediklerine kulak verilim: “Irak petrolleri ve mısır tarlaları bizim olsun diye bunları elde etmek için düşmanlarımızı (Osmanlı İmparatorluğu) mağlup etmemiz kâfi idi...” demesi

Hala bu emperyalist emellerinden vazgeçmedikleri, son Irak işgaliyle kanıtlanmıştır.

Ekmeğin akına petrolün karasını sürmeye devam etmektedirler. Bence bu bölgede durgunluğun, petrolün bitmesi sonucu başlayacaktır...

Osmanlılar tarafından Mekke’de yaptırılan “Ecyad Kalesi ”UNESCO tarafından dünya mirası sayıldığı halde tarihe saygısızlık yapan Suudi yönetimi tarafından yıktırılarak yerine otel yaptırılmıştır. Başında Abdullah'ın bulunduğu aynı Suudi yönetimi İngiliz casus, Arapları Osmanlıya karşı kışkırtmak, isyanlar yaptırmak için mücadele veren Lawrence’nin Cidde’deki yaşadığı evi restore ettirip kapısına kocaman harflerle  “Bu ev, Türklere karşı savaş vermemize yardımcı olan Lawrence’nin karargâhıdır” diye adına onurluluk bildirisi asarlar. 

İngiliz casus kadın Bell Arap çöllerinde 1920

İNGİLİZ CASUSU GERTRUDE BELL

Arapça, Farsça bilen soylu ve güzel bir kadın olan Bell, 1868’de doğar 1926’da ölür. Arapları, Ermenileri, Kürtleri Türklere karşı kışkırtmasıyla tanınır. Geleneklere meydan okuyarak Arap çöllerini deve sırtında geçerek, inanılmaz maceralara dolu bir hayatı olan İngiliz keşif, arkeolog, diplomat, yazar, en önemlisi casusu bir kadın.

Anadolu dağlarında Osmanlı halkları kışkırtarak ayrılıkçı tohumlarını ünlü, yine Türk düşmanı olan casus (ibne olduğu söylenen) tam adı Thomas Edward Lawrence ile birlikte attılar...

İngiliz kadın casus Bell Kral Faysal ile piknikte 1920

Osmanlı İmparatorluğundan Mezopotamya’nın ayrılmasında istekli bir çaba içinde olur. Daha sonra, uğraşıları sonucu, Osmanlı’dan koparılıp Irak devletinin kurulmasında rol oynar. Irak eski eserler içinde bırakılır. 

SİYONİZM, İSRAİL DEVLETİNİN KURULUŞU ve FİLİSTİN SORUNU, ARAP-İSRAİL ÇEKİŞMELERİ

THODOR HERZL, Siyonizm ve Vambery

Macar Yahudi'si ve Çifte Casus
Arminius Vambery

Vambery Abdülhamit’in güveni kazanmış, 1900 yılının Haziran ayında 2. Abdülhamit’in huzuruna çıkmış, ondan Siyasi Siyonizm’i destekleyen Vambery, Siyonizm’in fikir babası Theodor Herzl’a için Sultandan görüşme talebinde bulunmuş ama bu görüşme için başarılı olamamıştı.

Aşağıdaki harita, Yahudi-Siyonizm’in hedeflediği “Büyük İsrail” topraklarıdır. Nil nehrinden Fırat nehrine kadar uzanan, Suriye’yi, Ürdün’ü, Lübnan’ı, Kuveyt’i tamamen yutuyor. Suudi Arabistan’ı, Mısır’ı, Irak’ı ve Türkiye’yi bölerek oluşması hayal edilen “Büyük İsrail” toprakları haritasıdır.

Siyonizm’in babası Theodor Herzl, yazdığı mektuplarda 2. Abdülhamit için Avrupalı Musevilerin konuştuğu Yidiş dilinde aşağılayıcı bir biçimde “mamser-ben-mennide” (fahişenin oğlu, piç) ifadelerini kullanıyordu. Ancak Vambery 1901 yılında Herzl’in Sultanın huzuruna çıkmasına sağlayan bir randevu ayarlayabilir.

Herzl 16 Haziran 1900 tarihinde Vambery Tirol’da ziyaret. Şöyle bir günlük yazdı:

“Yetmiş yaşındaki bir aksak Macar Musevi’sinin şahsımda hayatımda gördüğüm en ilginç insanı tanıdır. Kitaplarını Alman dilinde yazan, 12 dili aynı mükemmellikle konuşan daha fazla Türk mü yoksa İngiliz mi olduğuna bir türlü karar bir adam hayatında 5 ayrı dine geçerek bunlardan ikisinde rahip oldu. Bunca dini bu kadar yakından tanıyınca ateist olması normal karşılanmalıdır. Şark ülkelerinden bana 1001 Gece Masalı gibi olayları anlattı, Sultan’la (2.Abdülhamit) yakın olan ilişkisi gibi şeylerden söz etti. Ayrıca bana ant içerek İngiliz ve Türk ajanı olduğunu söyledi. Macaristan’da Profesörlük unvanı salt göstermelikmiş. Yahudi düşmanı bir toplumda yaşadığı bunca çileden sonra, bana çok sayıda belgeyi gösterdi. Bunlardan bazıları Sultan’ın kendi eliyle yazmıştı; ancak Türkçe yazdığı için okuyamıyordum ve içeriği hakkında bir şey diyemem. Oradayken yanımıza gelen William Hechler’i kaba bir biçimde yanımızdan kovdu, benimle yalınız 

Sözlerine şöyle başladı: “Ben paranın peşinde değilim, zengin biriyim. Altından biftek yenmez. Çeyrek milyonum var ve sermayemin faizlerinin yarısını bile harcamıyorum. Size yardım edeceksem, dava uğruna yardım edeceğim. Benden bütün planlarınızın bütün detaylarını, para vs. hususunda öğrenmek istedi. .

Sultan’ın kendisinden Avrupa basınında lehinde bir kamuoyu oluşması için çalışmasını istediğini söyledi. Bu konuda yardım etmemi istedi. Bense yarım ağızla yanıt verdim. Konuşurken arada konuyu değiştirip başına gelen, oldukça ilginç olayları anlattı. Bejamin Disraeli sayesinde İngiliz ajanı olmuş. Türkiye’de önceleri kahvehanelerde şarkıcı olarak başlamış, arada geçen bir buçuk yıl içinde Sadrazamla ahbap olmayı başarmış. İsterse Yıldız Sarayında (İmparatorluk Sarayı) konaklayabilirmiş. Ancak suikast kurbanı olmaktan korkuyormuş. Sultanın sofrasında, hem de samimiyetten elleriyle yemek yiyormuş, ancak zehirlenmekten korkuyormuş. Yüzlerce böyle ilginç şeyler anlattı. Ben ona dedim ki, …Sultana beni kabul etmesini söyleyin, birincisi, basında ona değerli hizmetler sağlayabildiğim için, ikincisi salt huzuruna çıkışımın bile onun Avrupa’daki itibarını yükselteceği için Dilmaç (tercüman) olarak ona tercih ettiğimi söyledim. Ancak yaz yolculuğunun meşakkatlerinden dolayı çekiniyor. Zamanım bittiğinde, benim için harekete geçip geçmeyeceği meçhul kalmıştı… Ancak bana vedalaşırken sarıldı ve beni öptü… “ diye anlatır.

Herzl’e Vambery’nin anlattıklarından biri, maddi bakımdan herhangi bir ihtiyacı bulunmadığını söyler. İşini para için değil de adil bir dava için gördüğünü, Siyonizm’e dertsek vermek için yaptığını söyler. Aralık 1900 yılında gazetelere Osmanlı Devletinin siyasi Siyonizm Filistin’e göçlerin önlenmesini sıkışlaştığı yazdı. 

Bunun üzerine Herzl Vambery’ye 28 Aralık 1900’de şu satırları yazdı: “Bana kalırsa bu hiç kötü bir alamet değil, aksine iyi bir işaret. Fahişe (Osmanlı devleti) fiyatını yüksek tutmak istiyor, onun için sahip olunamayacağını söylüyor. Yanılıyor muyum?” der.

Bir Filistin topraklarına Yahudi göçüyle ilgili pazarlıklar var. Bir yandan da Musevi bankerlerin Osmanlı İmparatorluğuna verecekleri hatırı sayılır (5000 pound) bir kredi anlaşmasına dair arabuluculuk yapar, bundan alacağı komisyondan söz edilir.

Herzl Ocak 1901’den itibaren işlerin istenildiği gibi gitmeyişinden Vambery aracılığıyla tehditler savurur. Padişah’ı yola getirmeye çabalar. Osmanlılar, Yahudilerin isteklerine biraz daha ılımlı yaklaşmayacak olursa, Yahudiler Osmanlı’nın bütün para kaynaklarını kesebileceklerini ima eder.

Dahi aynı yıl Hewrzl Vambery’den, kendisi ve Siyonistlerin Osmanlı Padişahı için neler yapabileceklerine sahip olduklarına dair padişah’a anlatmasını ister. Hatta Fransızlara karşı aciz düşmemek için ona bir torpidolu bir muhrip gemisi bile gönderebileceğini söyler. (Hatta Midilli adasını, Fransızların itilaflı bir alacağı yüzünden savaş gemileriyle işkal etmişler, ancak Osmanlı devleti taksitle ödemeyi kabul ettiği için çekilmişlerdi.)

Herzl, Vambery’ye yerleşmek için taşınacak Yahudiler için bir gemi temin etmesini ister. Bu geminin temini için 300,000 bin Hollanda florini teklif etti. Parayı istediği gibi harcayabilecekti, artanı da kendine saklayabilecekti, önemli olan sonuca ulaşmaktı.

İşte böyle bir düzen içinde, kendi söylediğine göre paraya ihtiyacı olmayan Vambery, Herzl’in teklifini kabul etti, gerektiğinde Osmanlı Devletinde kendisi önemli bir görev alacak hatta padişahı bile devirecekti.

Herzl, İtalyan ilk Siyonistlerinden Meranolu Tobias Marcus vasıtasıyla Vambery ile tanıştı. Herzl’e 13 Eylül 1898 tarihinde mektup göndererek Marcus, Vambery’yi şu sözlere tarif etmiştir: “Daha önce söylediğim gibi, Vambery oldukça karmaşık bir şahsiyettir. Dâhiyane bir insan, ancak zarafet, eğitim ve karakterden yoksun bir. Kendini beğenmişliğiyle toplumda saygınlık sahibi, herkese tepeden bakar. Her türlü din ve milliyetçilikten nefret eder. Güya kendisi çağın en büyük hür düşünen kişi, kendini kozmopolit bir insan olarak görmektedir. Öte yandan İslam’ı ve aynı anda İngiltere’yi övüyor. Genelde bakılırsa, kendini fazlasıyla beğenmiş ve çelişkili karaktere sahip, sözlerine her zaman itibar edilmemesi gereken, yine de son derece dikkatli yaklaşılması gereken bir insandır, zira aleyhtarı olmak ziyadesiyle tehlikelidir” diye anlatır.

Vambery’nin bir oğlu olur (1872-1948) Adı Rüstem Vambery

Rüstem Vambery Macar ceza hukukçusu ve siyaset adamı olur. Budapeşte Üniversitesi Hukuk Fakültesi üyesi oldu, 1919 yılında Prof. unvanını aldıktan sonra fakültenin dekanı oldu. Bir ara Macar Milli Meçlisinde de milletvekilliği taptı.

Vambery’yi İstanbul’daki teması sırasında Osmanlı Padişahıyla tanıştıran kişi, yıllarca Osmanlı Devletinden Dâhiliye Nezaretinin Sıhhiye Müdürlüğünü ifa etmiş Macar asıllı hekim Dr. Soma Wellsch (1866-1926) olmuştur.

Siyonizm’in Temelleri

Siyonizm:1890’lı yıllarda Avrupa ve Rusya’da sıkıştırılmış Yahudilerin barınabilecekleri bir Yahudi Devleti kurulmasını isteyen Yahudilerin kurduğu bir örgüttür. Siyonizm’in fikir babası Theodor Herzl adlı Yahudi, Filistin’e yerleşme planlarını Padişah Abdülhamit’e anlatır. Abdülhamit kabul etmez, “Filistin hariç başka yerlere yerleşin” der.

Filistin Sorunu ve İsrail

Filistin-İsrail sorunu yalınız Filistin-İsraillilerin değil, bütün dünyanın sorunudur. Salt İsrail-Arap toplumlarına zehir olmaktan öte, dünya insanlığına zehir saçan bir sorun olmaya devam ediyor. Dev gibi, kalabalık bir nüfuza sahip Arap toplumu karşısında ufak kalan, sınırları Arap ülkeleriyle çevrilmiş İsrail, aklıyla hareket eden bir devlet, eli tetikte bekler, arkasında ABD başta, güçlü BatIı devletler var, karşıdaki Arap ise aklı kıt ama zengin, parası bol, düzenli bir savaş yeteneği olmayan topluktan

oluşmaktadır.

Ki, ayrıca, Aklı kıt, parası bol olan Arapların Avro-dolarları, İsrail’i ayakta tutan Batılıların bankalarında, batılıların ekonomik gelişmelerine katkı sağlamakta oluşu ayrıca düşündürücü değil mi?

İsrail haritası nasıl değişti, 2. Abdülhamit ve Siyornizm

Gelirsek konunun esasına: Her ikisi de Semitik ırktan İbrahim peygamberin Hacer adlı karısından doğma oğlu İsmail’den gelen Araplar, Sara adlı karısından doğma İshak adlı oğlundan gelen Yahudilerdir. Yani Araplarla İsrailliler amca çocuklarıdırlar. Bunların birbirlerine düşmanlıkları, dini farklılıklardan kaynaklanmaktadır. Hatta ihtimal, Filistinliler Yahudilerin atası İshak’tan gelmeleri daha olasıdır.

Gelelim kutsal kitap Tevrat’a. Tevrat’ın anlattığına göre, Kadeş Savaşı (M.Ö.1286) sonrası Mısır egemenliğine geçer. Musa’nın önderliğinde Mısır’a gelen İsrailoğulları (bunlar 12 kabile) bu topraklardan kendilerine vaat edilmiş bir krallık kurmuşlardır.

M.S. 132’lere gelindiğinde Romalılara karşı bir ayaklanma yaptılar. Romalıların öfkesini üzerlerine çeken Yahudiler, pek çoğu öldürülür, geri kalanları Filistin topraklarından dünyanın dört bir tarafına kovulurlar. Daha önde de Asurlular tarafından da bu topraklardan sürgün edilmişler, bir süre sonra da geri Filistin’e dönmüşlerdi.

20. Yüzyılda Yahudi Devleti kurmak amacıyla tekrar Yahudiler ikinci defa Filistin topraklarına dönmüşler ve 1947 yılında da İsrail Devletini kurmuşlardır. 

Romalı ve Bizanslılar tarafından Filistin topraklarından sürülen Yahudilerin topraklarında bulunan Kudüs’e Araplar M.S.637’de egemen oldular. Arada bir Haçlı Seferleri dışında Filistin’e Araplar uzun yıllar hâkim olarak, Müslüman topraklarının bir parçası olarak kaldı. Osmanlı Sultanı Yavuz Selim’in, Mercidabık Savaşıyla, 1516’da Osmanlı egemenliği altına girdi.

İsrail Devletinin Oluşumu ve Siyonizm

İsrail'in İlan Edilişi ve Duvardaki Resim Theodore Herzl

1882-1904 yılları arasında, Rusya topraklarından kaçan 30 bine aşan Yahudi Filistin topraklarına gelip kalıcı olarak yerleşmeye başlarlar. Filistin’de 23 tarımsal yerleşim yerleri oluştururlar.

Ayrıca 1904-1914 yıllarında devletleşmek için gelen 33 bin göçmen Yahudi, Siyonizm’in bası Herzl devletleşme düşüncesinde insanlardı. Bu gelenler arasında David Ben Gurion’da bulunmaktaydı.

1882’de 24 bin olan Yahudilerin sayısı, 1917 yılına gelindiğinde 75 bini bulmuştu. Böylece Filistin nüfuzu içinde Yahudi nüfuz %5’den %10’a yükselmiş oldu. Bu arada Osmanlı hükümeti 1882’de başlayarak Filistin’e yerleşmeye, 1892’de toprak satın almalarını yasaklamış olsa da, Osmanlı yerli memurlar bu yasakları dikkate almayarak, (rüşvetle olsa gerek), işin kolaylaştırıcı rol oynamışlardır.

Yahudiler, Filistinlilerden daha hızlı ve daha çağ aşıcı yönleri, tembel olmadıkları, idealist bir ivme ile en kısa sürede, disiplinli bir biçimde bölgede yükselen ekonomik  güç odağı olmuşlardır. Rusya’dan gelen Yahudiler, Sosyalist düşünceli disiplininde birleşmesiyle “kibutz” adıyla kooperatifler biçiminde örgütlendiler.

1909 yılında salt Yahudilerden oluşan ilk Tel-Aviv kentini kurdular. Ayrıca ölü bir dil durumuna gelen İbraniceyi dirilterek konuşulan diller arasına soktular. Dahi yazılarını yeniden işler hale getirdiler.

Gelelim Arapların Osmanlıya karşı işbirliği yaptığı İngilizlere.

1. Dünya Savaşı sırasında 2 Kasım 1917’de yayınladığı Balfour Bildirisi İsrail devletinin kurulmasına gerçekçi bir temel oluşturmuştu. O dönemde kabinede Balfour bakandı. Buna göre (*) İngiltere Filistin’de Yahudiler için bir “ulusal yurt”  kurulmasını destekleyecekti. Bu bildiriyi ABD ve itilaf Devletler de desteklediler.

Bu arada İngiliz ordusu Filistin’i işkal etti. 1922 yılında. Milletler Cemiyeti Filistin’in mandasını İngilizlere verdi. Araplar işin nereye doğru yol aldığını nihayet anlamaya başlamışlardı. 1920 yılında Araplar Kudüs’te günlerce süren gösteriler yaptılar, faydasız kalındı. 1921 yılı Mayısında Araplar tekrar Yafa’da Kudüs Müftüsü olan Hacı Muhammed Emin el- Hüseyin-i direnen Araplara destek olarak günlerce süren gösteriler yaptılar.

Bu arada 1920-1948 yılları arasında Filistin’e 452 bin nüfuzlu Yahudi göçü başlar. Büyük çapta (%80) Avrupa’dan gelir. 1947 yılına gelindiğinde Filistin de Yahudi nüfuzu %32’ye ulaşmıştır. İngilizler Filistin’e Yahudi göçlerini kısıtlar gibi görünse de aslında el altından desteklemişti. Bölgede Yahudi nüfuzu şaşırtan hızlılıkla büyümeye başlamıştır.

Ağustos 1929 yılına gelindiğinde Ağlama Duvarına ilişkin bir sorun üzerine ilk Arap-Yahudi çatışması başladı. Bu çatışmalarda 250 kişi öldü. İngilizlerin gerçek yüzü orada biraz daha alana çıkar, Arapları sindirebilmek için Arap köylerini bombalıyor, toplu ağır cezalar veriyordu. İngilizlerle uyum içinde olan bazı Arap eşrafı tarafından gözden düşmeye başlar. Lakin iş işten geçmişti bir kere.

Yıl 1933’e gelindiğinde bu kez Yafa’da Araplar İngilizlere karşı gösterilere başladılar. Daha geniş alanlara yayılmaya başladı. 7 Temmuz 1937 tarihli Peel Komisyonu raporda, çare olarak Filistin’in bütün kalmayacağı için üçe bölünmesini salık verdi. O raporda Yahudi devleti ülkenin üçte birini kapsayacak, kuzeyi Yafa’ya kadar kıyıları içine alacaktı. Yafa ve Kudüs İngiliz bölgesi olacak, diğer yerler Araplara kalacak ve Ürdün’le birleşecekti. 

2. Dünya Savaşı patlak vermesiyle Yahudi Soykırımı Nazi Almanya’sında ayyuka çıkar. İvedilikle Yahudiler ABD’yi devreye sokarak Mayıs 1942’de Biltmore’de yaptıkları toplantıda ABD Yahudileri Filistin’de bir Yahudi devletinin kurulmasından yana bir kara aldılar.

Bu arada 1944 yılı İngiliz İşçi Partisi Kongresinde alınan bir karara göre Filistin’de bir Yahudi yurdunun olabilmesi için, Yahudilerin Filistin’e doluşması, Araplarında bölgeyi terk etmeleri gerekiyordu. İngiliz İşçi Partisi iktidara geldiğinde Filistin’in üçte birinin Yahudilerden oluştuğunu görünce, Arap nüfuzun Filistin’den sürülmesi zorluğunu anlar.

1945 Ağustosuna gelindiğinde Başkan Truman, Siyonistlerin 100 bin Yahudi’nin hemen Filistin’e alınmasını talebini desteklediği açıkladı. Dahi, ayrıca ADB kongresi Filistin’e sınırsız göçe izin verilmesi istedi. İngiliz, ABD’nin kendi içişlerine karışmasına kızsalar da, bir yandan birlikte çalışmak, Amerika’yı işin içine katmak istediler.  

Nisan 1946 yılına gelindiğinde ise hazırladıkları raporda 100 bin Yahudi göçmenin derhal kabulünü, Birleşmiş Milletler vesayeti altında bir Arap-Yahudi devletinin kurulmasını istedi. Dahi, kitle halinde Filistin’e yasadışı Yahudi göçleri geliyor, bir yandan Yahudi milisler terör estiriyorlardı. Bu arada İngilizler bunlarla baş edemiyordu. En sonunda terör 22 Temmuz 1946 yılında Kudüs’te İngiliz yönetiminin merkezi olan King David Otelini havaya uçurmasıyla doruk noktasına çıkar 4 Ekim 1946 yılında Truman Filistin’in bölünmesinden yana olduğunu açıkladı.

İngiliz hegemonyası altındaki Filistin’e, İngilizlerin içişlerine karışarak müdahale eden Amerika, 2. Dünya Savaşı sırasında kendi ülkesine ancak 5 bin Yahudi göçmen kabul etmişti. Demek ki, bundan anladığımız kadarıyla Amerika (**) İsrail devletini kurdurmak için uğraşmakta olduğu ve Yahudi hayranlığından değil de, Ortadoğu’da Araplara karşı stratejik-lojistik bir dayanak noktası amacıyla davranmış olmasıdır. 

İngiltere gelişen olaylardan bıkkınlık içinde Şubat 1947’de Filistin sorununu Birleşmiş Milletlere taşır, ne yapılması gerektiği konusunda da tavsiyelerde bulunur.  31 Ağustos 1947 yılında Birleşmiş Milletler görüş bildirir. Filistin üçe bölünmeli; bir tarafta Yahudi bölge, Arap-Yahudi halın yaşayacağı. Bir Arap bölge salt Arapların yaşayabileceği bölgeydi. Birde Kudüs ve çevresinde oluşacak uluslar arası bölge. Birleşmiş Milletler bu görüşü benimsedi. ABD’de böyle istemesine karşın iş öyle olmadı. Bölünme olaylarına Araplar ret ettiler, Yahudiler kabul ettiler. ABD, SSCB ve Türkiye Filistin’in bölünmesi için oy kullandılar. İngiltere çekimser kaldı.

Filistin’in bölünmesi dillerde dolaşmaya başlayınca Arap-Yahudi çatışmalar başlatır. İngiliz hegemonyası altında bulunan Arap-Yahudi çatışmalarına tarafsız gibi davransa da Yahudilerin daha iyi örgütlenmelerine yardım yaptı. Bu arada Araplar ise bir taraftan Yahudilerle çatışırken, bir taraftan birbirleri ile didişmekteydiler.

İsrail devletinin kuruluşunun iki nedeni vardı. Birincisi toprak satışı ve dışarıdan Yahudi göçlerinin engellenememesi ve Yahudilerin çok iyi örgütlenmiş olmalarıydı. İkincisi ise Arapların dağınık, birbirleriyle uyum içinde olmayışlarıydı. Yahudiler yekpare savunma halindeydiler, daha sonra taarruza geçtiler ve Arap-Yahudi karması Yafa Yahudilerin eline geçti.

9 Nisan 1948’de Yahudi teröristler Deyr Yasin Köyünü bastılar 254 Arap köylüsünü öldürdüler. Bu olay Araplar arasında derin bir dehşete neden oldu. Sonuçta 1948-1949 yılında, Araplar evlerini barklarını terk ederek Siyonistlerin yerleştikleri bölgelerden 750 bin kadar Araplar kaçarak diğer Arap ülkelerine sığındılar. Zaten Siyonistlerin istediği de buydu, terör estirerek Filistin topraklarını Araplardan temizlemekti. Yıl 1975’e gelindiğinde İsrail’in nüfuzu 2,5 milyona ulaşmıştı.

Sonuç belli oldu: 14 Mayıs 1948 yılında İngilizler yönetimi bıraktıkları günde İsrail devleti ilan edildi, ABD ve SSCB ilk tanıyanlar oldu. 10 ay sonra Türkiye de tanıdı. Her şey Arapların başarısızlıkları altında gerçekleşti. Her şeye rağmen Arap-İsrail savaşı Ocak 1949’a kadar sürse de, sonra İsrail savaştığı Araplarla barış imzaladı.

Bu arada Sovyetlerin İsrail devletini desteklemesi, Arap ülkelerinin Batının kuklaları olarak görmesinden kaynaklanıyordu. Daha sonraları ise (1950’den sonra) tutumları değişir.

İsrail 1948-1951 yıllarında 700 bin, 1951-1991 yılları arası 1 milyon göçmen geldi İsrail’e. Ayrıca İsrail’e 1967’ye kadar dışarıdan 200 milyon dolar giriyordu. 1967-1973 yılları arasında ise 700milyon dolara yükselmişti. Dahi, tazminat olarak 1966 yılına kadar Almanya’dan her yıl 125 milyon dolar ödeme geliyordu.

Sonuç olarak İsrail, Başta ABD ve Batı emperyalizminin Ortadoğu’da karakolu olmuştu. Ve Batı her zaman İsrail’in varlığını kollamış, gelişmesine katkı sağlamış olması, Batının değişmez bir parçası halindeydi.

Selman ZEBİL 

Kaynaklar: 

Theodor Herzl, “Mektuplar ve Günlükler, 7 ciltlik yapıtı

Osmanlıcası çeviren A.H. Abdurrahim: “Bir Sahte dervişin Asya’yı Vustada Seyahati”

Abdurrahman Şamipaşazade çevri, “Bir Sahte Dervişin Orta Asya’da Seyahati, Kitapevi Yayınları 2009

Kemal Öke Mim,  “Saraydaki Casus: Gizli belgelerle Abülhamit Devri ve İngiliz ajanı Yahudi Vambery”, İrfan yaınları İst. 2009 Ve “İngiliz Casusu Prof. Arminius Vambery’nin Gizli Raporlarında 2.Abdülhamit ve Dönemi, Üçdal Neşriyat 1983

Cemal Kutay,  “Sahta Derviş” Aksoy Yayıncılık İst. 1998

http://www.etymonline.com/index.php?search=vampire

(*) Sina Akşin, “Kısa 20. Yüzyıl Tarihi” İş-bank yayınları 2. Baskı, s. 301-32

(**) a.y. s.301--305

KALABALIK-SÜRÜ

Sürü bir çobana takılır gider

Kalabalık, Sürü

Amacı olmayan birçok insan yığını! Bedava yaşamayı seven, asalak gezer, derinlemesine bir konuyu anlamadan ahkâm kesen, Mevlana Rumi’nin “Eşek sürüsü” dediği, Osmanlının “reaya” (davar sürüsü) diye adlandırdığı kalabalıkların pisini yıkamak erdemli insan işi, pisi, temiz azınlıkta kalan erdemli insanlar yakar, yıkar. Lakin erdemli kişiler, pisi yıkadıkça başları belaya girer, siyasi beladan kurtulmaz her zaman.

Kur'an Maide suresi 100, kalabalıklar ile ilgili açık bir şey söyler: “Pisin çoğunluğu seni hayrete düşürse de pisle temiz bir olmaz! O halde, ey akıl ve gönül sahipleri! Allah’tan sakının ki, kurtuluşa erebilirsiniz.”

Allah ayetinde, kalabalıklara yön vermek için akıllı insanları seçmiştir. Onların içinde peygamberler çıkarmıştır:

Kur'an Enam 116: “Eğer yeryüzündeki insanların çoğunluğuna uyarsan seni Allah yolundan saptırırlar. Sadece sanıya uyarlar onlar ve sadece saçmalarlar.” Der.

İşte çoğunluk, gaza verildi mi galeyana gelebiliyor. Düşünme, tartışma, eleştirme diye bir akıl işi yok, hakikatten anlamaz, çok basit, kulağa hoş gelen menkıbelerden hoşlanan bir yığın kalabalık, kendini aydınlığa çıkartmak isteyenlere düşman olandır.

Pir Sultan Abdal halkı için kendini feda edendi…

Zorba zalimin sözüne uyan kalabalık, Pir Sultan idama götürülürken taş yağmuruna tuttu. Kalabalıklar arasında O’na en yakını, taş yerine gül atar, o gül onu taştan çok yaralar. İşte kalabalık böyle bir şey, bazen sürüye dönüşebiliyor, “göt kılı” olabiliyor, “öl de ölelim” diyebiliyor. Evde babasının sözünü dinlemeyen ama sokaklarda tez galeyana gelip yakıp yıkabiliyor, liderine demokratik bir söz söyleyeni polislerin arasında bile linç edebilecek kötü bir karaktere dönüşebiliyorlar. 

Halk görüntüsü veren, Mevlana’nın dediği “eşek sürüsü” Osmanlı’nın dediği “reaya” (davar sürüsü), bir başkasını anlamadan dinlemeden, birinin peşinden körü körüne  koşan kalabalık, birden bire “sürüye” dönüşebiliyor. Fikir mücadele adamı yerine şöhret, şan, nam için kalabalıklar içinden çıkma, sıyrılma, üste olma, kalabalık ona gıpta etsin istiyor. Yani, şöhretle tam insan olmuyor, ezikliğini yenmiş bir kişi sanıyor, sürüde baş oluyor lakin kalabalık sürüye uygarlık yolunu açamıyor.

Halk olabilmek zordur; kedilerini halk sananlar birdenbire şartların değişkenliklerine göre kalabalık sürüye dönüşebiliyor. Halkı aydınlatmak, aydının kendisini yakmasıdır, kendini bilerek feda etmesidir. Aydın fedakârlığın bütün çileleri, halka değer vermesi içindir. Deniz Gezmiş ve arkadaşları halk için, halka değer verdikleri için kendilerini feda ettiler. Ama o kalk denilen, kalabalık bir sürüye dönüştü, kendileri için canlarını feda edenlerin idamlarını alkışladı.

Kalabalık böyle bir şey!

850 lira Asgari ücret alır, 750 bin lira rüşvet olarak gelen kol saati takan siyasetçiyi, elleri çatlayana kadar alkışlar, “senden gurur duyuyorum” der. Oturacak, başını sokacak bir tek göz oda evi bile olmayan, kendine görkemli saraylar yaptıran siyasetçiyi ölümüne alkışlar, onun oturduğu saraydan itibarının yükseldiğini sanır…

İşte gerçeğin ta kendisi, bir ülkede halkın yaşadığı yaşam alanlardan, yöneticilerin yaşadığı alanların pek çok kat ve kat lüksse, o millet kalabalık sürüdür…  

Kalabalık sürü, geçmişte de böyleydi şimdide. Geçmişte o kalabalık sürü, Peygamberin soyu kıyımdan geçirilerek dilim dilim kesilirken sesini çıkarmayan kalabalık sürü aynı sürü, süre gelen. Eğer içlerinde bir gram halkçılık duygusu olsaydı, işler böyle mi giderdi? Kalabalık değil de insan olmuş olsalardı, değeri felakete açılan şöhret değil de, pisliğin ahmaklığından sorumlu olmazdı.

İnsanlığın en kötüsü zalimlere dalkavukluk yapan it yalakları, pisliğin en kötüsü, kraldan çok kralcı basın organları ve gazeteciler var kalabalıklar içinde yaşayan.

Kalabalık, kirletilmiş din üzerine dininin emirlerini yerine getirdiğini sanıyor. Kin ve nefrettin aracı olarak din kullanılıyor. Kinlenmiş kişi, dini kirletiyor, zehirli zulüm din adına sorgulamaz oluyor. Siyasilerin böyle ürettikleri küfür ve şirk üzerine oturan dine sahip çıkmaktansa dinsiz olmak daha yeğdir. Sorun, kalabalıkların alkışladığı siyasiler karşında “halk” olamamaktandır.

Yalnızlık, hep kalabalıklar içinde olup, yalnız yaşamak ve yalnız ölmek…

Bir başına olmak, yalnızlaşmak, bilginin ıstıraplı kaderidir. Bu ıstıraplı yalnızlık, dağ başında, ıssız bir çölde tek başına kalmak yalnızlığı değildir.

Bilginin yalnızlığı, kalabalıklar içinde omuz omuza çarpışarak sokaklarda bir iç dünya, kendine özgü bir yalnızlık değil, örneğin evrende gelişen olaylara duyarlı davrananlar karşısında duyarsız insanlardır neden.

Kalabalık akımların cehaletinin karanlığında perişan kalan aydın azınlıklardır. Kalabalıkların kurtuluşu için kendini feda eden düşünen, yaratan bilim adamıdır. Kalabalıkların bilim adamına verebileceği ise hiçbir şey yoktur, salt kendini düşünür, şöhret peşinde koşar. Kendilerini düşünmekle, kendilerinden önce başkalarını düşünmek, onların gamını çekmek (isar) birde, kendi yanında, başkalarını da düşünmek (infak) insan olmanın gereklerindendir. Bencilik buradan kalkar.

Selman ZEBİL

TÜRKLERİN "ECDATI" OSMANLI MI? KİMLERE GÖRE ECDAT?

Ata evlatlarını böyle sefil bırakır mı?

Osmanlı Türler için “ecdat” mı?

Yoksa bütün Türkleri “reaya” (davar sürüsü) olarak tanımlayan Osmanlı, hiçbir kan bağı olmayan kadınları ana yapan, o ananın çocukları olabilirler mi? Değilse atalarına ve dolaysıyla sana “davar sürüsü” diyen Osmanlı doğrulsa mezardan başını kaldırsa senin atan olarak kabul eder mi?

Osmanlı, istesen de, istemesen de senin atan falan değil, zaten Türklerin doğasına aykırıdır. Aşiretçi yapısından Osmanlı imparatorluğa yükselmiş bir tür hanedanlık sistemi kurmuş, onları mermer saraylara taşıyanlar da “davar sürüsü muamele gören senin ataların taşımıştır.

Asil kanı bozan Osmanlı, anaları tarafından tamamına yakını, genetik yapılarını bozdular ama onlara göre ise “kanı bozuk, kansız” diye senin atalarını dışladılar, kendileri “efendi” oldular, senin asil kanlı atana “reaya” (davar sürüsü) unvanını yakıştırdılar. Yani sen “ecdadım” dediğin, Türkmenlere hakareti marifet saydılar, “idrak-ı bi-idrak” (kaba saba gelişmemiş) fare sürüsü gibi doğuran, başka bir işe yaramayan kalabalıklar olarak tanımladılar. Ama askerde, toprak genişletmede ihtiyaç duyduğu asker olarak aldığı, 15-20 yıl askerlik ettirdiği atalarındır ey ahmak! Kadınların horlandığı, evlenip çocuk doğurmaktan başka bir işe yaramayan kadınlar hiçleştirilmeleri dahi, harem odalarında “cariyeleştirdikleri “ecdat” dediğin, daha gerçekçe söylersek, oğullarını, torunlarını, babalarını, kardeşlerini bile acımadan ümüklerine, sıkarak öldüren birer cellâttılar.

Türk’e yabancılaşan Osmanlı’da Türkler, kendilerini başsız ve lidersiz, kötüye giden bir yolda görmeye başladılar. Bizans mirasına konan Osmanlı, İstanbul’u ele geçirmesiyle de, İslamlaşmış Bizans yollarına devam ettiler. Entrika, desise, hile, fesat imparatorluğun içine iyice sızdı. Emevilerden miras, harem âlemleri, zevki sefa sürdürülmesiydi. 

Eğitim Bir-Sen ve Kamu-Sen Başkanı Ahmet Gündoğdu diyor Kİ: “…Osmanlı bizim ecdadımız, Osmanlı bizim dedelerimiz, biz dedelerimizle gurur duyarız” diyor ve şöyle sürdürüyor “…kimse bu milletin aklıyla alay etmesin, buna asla fırsat vermeyiz” diyor. Ama bir gerçek var ki, bu milletin aklıyla kendileri alay ediyorlar.

Ecdat Denilen Osmanlının Kanlı Tarihi

Osman Bey, amcası Dündar’ı kendi elleriyle boğarak öldürdü...

Murat kendi öz oğlu Savcı Beyi katletti...

Yıldırım Beyazıt 10 kardeşini bir taht uğruna öldürttü...

Çelebi Mehmet, kardeşli İsa’yı öldürttü...

2. Murat kardeşi Mustafa’yı öldürttü ve diğer kardeşlerinin gözüne de mil çektirtti. Yetmedi 2 Murat, amcası Mustafa’yı saltanat uğruna Edirne surlarına astırttı.

Fatih Sultan Mehmet, kundaktaki kardeşi Ahmet’i saltanatı için boğdurttu.

2. Beyazıt, İtalya’ya kaçan kardeşi Cem’i ve oğullarını öldürttü...

Yavuz Selim, saltanatı için bütün akrabalarını öldürttü...

Yavuz, çocukluk arkadaşı Pargalı İbrahim’ Paşa’yı öldürttü, Yunus Paşa’yı atı üstünde kılıcıyla öldürdü. Ve Derviş Paşayı önce boğdurdu, sonra kendi elleriyle kellesini kesti.

Kanuni Sultan Süleyman'ı öz oğlu Mustafa'yı seyrederek öldürttü, dahi, dört torununu da öldürttü.

3. Murat tahta çıkar çıkmaz beş kardeşini birden öldürttü.

3. Mehmet, saltanatı uğruna 9 erkek kardeşini öldürttü.

2. Osman, kardeşi şehzade Mehmet’i öldürttü.

4. Murat, tahtı için 3 kardeşini birlikte öldürttü.

2. Mahmut, 4. Mustafa’yı öldürttü.

2. Beyazıt’ı oğlu yavuz Selim öldürttü.

2. Selim, hamamda kadınlarla âlem yaparken öldü.

2. Osman, Yedikule zindanlarında öldürüldü.

Sultan İbrahim, sarayında öldürüldü.

Sultan 2. Ahmet zehirlettirilerek öldürüldü.

3. Selim, Sarayda kılıçla parçalatılarak öldürüldü.

3. Selim, sadrazam Dukak’ın oğlu Ahmet Paşa’yı kendi elleriyle kellesini kopardı

600 yıllık Osmanlı da padişah anaları. Ecdattan söz edenlerin anaları hangisine dayanmaktadır acaba.

1. Murat’ın anası; Horafira

Beyazıt’ın anası Maria

Çelebi Mehmet’in anası Olivera

2. Murat’ın anası; Veronika

Fatih Sultan Mehmet’in anası; Mara Despina

Beyazıt’ın anası; Kornelya

Yavuz Sultan Selim’in anası; Gülbahar

Kanuni Sultan Süleyman’ın anası; Helga

2. Selim’in anası Roksalan (Hürrem Sultan)

3 Murat’ın anası; Raşel

3. Mehmet’in anası; Bafo

1. Ahmet’in anası; Helen

Mustafa’nın anası; Violetta

Genç Osman’ın anası; Evdoksiya

4. Murat’ın anası; Anastasya

İbrahim’in anası; Anastasya

4. Mehmet’in anası; Nadya

2. Süleyman’ın anası; Katrin

2. Ahmet’in anası; Eva

2. Mustafa’nın anası; Evemia

3. Ahmet’in anası; Evemia

1. Mahmut’un anası; Aleksenra

3. Osman’ın anası; Mari

3. Mustafa’nın anası; Jenet

1. Abdülhamit’in anası; İda

3. Selim’in anası; Agnes

4. Mustafa’nın anası; Sonya

2. Mahmut’un anası; Aimee

1. Abdülmecit’in anası; Suzi

Abdülaziz’in anası; Besime

5. Murat’ın anası; Vilma

2. Abdülhamit’in anası; Virgin

5. Mehmet Reşat’ın anası; Karolin

Mehmet Vahdettin’in anası; Henrie.

ÖVÜLESİ BİR OSMANLI ECDAT GERÇEĞİ KİME GÖRE?

Her ideolojik toplumun tarihi farklıdır. Kızılbaş Türkmenlerin katledilmesine alkış tutarak, göbek atarak, ‘oh olmuş, hak etmişler’ diyerek onaylayanların yanında, olaylardan dolayı hala yüreğinde acı duyanlar ve olayları kin ve nefretle kınayanlarda oluyor.

Osmanlının Yavuzla başlayan tarihinin iç çatışmalı yanını, pek çok kişilerin köken itibarıyla duyduğu acıları alkışlamaları beklenemez elbette. Ortayı bulmak, tarafsız bir biçimde yeni bir tarih alana çıkartmak, ezilen, horlanan, hakir görülen, sürgünlere maruz bırakılan, kıyımlara tabii tutulan taraftan olanların haklı isteklerine bakmak, onları anlamak gerekir.

Acı çekenlerin tarihini yazanlar pek fazla olmadı. Acı çektirenlerin tarihini yazanlar ise taraflıydı, övgüler yazdılar tarih diye acı çektirenlerin adına. O yüzdendir Anadolu da acı çekmeyen köy-kasaba ve konar-göçer Türkmen gösteremezsiniz. Hep sanılır ki, acı çekenler Müslüman olmayanlar. Bu yanlıştı. En fazla Osmanlı idaresinden acı çekenler Türkmenler olmuşlardır. Kıtlıklarla, açlıklarla, sürgünlerle sürekli yer değiştirerek yaşama tutturulmuşlardır Anadolu’da.

15. yüz yıldan sonraki Anadolu da Osmanlı adamının uğrayamayacağı yerlere sürekli Türkmen göçleri başlar. Eğer göçtükleri yerde Osmanlı devlet adamları bulmuşsa onları, yükler denkler bir gecede toparlanır at, eşek, deve ne varsa yollara düşülerek sabaha kadar gidebildikleri yerlere kadar giderler, orada yeni bir yaşama başlarlardı. 

Dindar kesimlerce Osmanlı padişahları kutsanan mukaddes ve dokunulamaz olarak algılanıyor. Ama tarihle övünme yerine, tarihten ders çıkarma diye bir uğraşıları yok.

Tarihe mal edilmiş kişiler Tanrı mıdır ki, dokunulmaz hale getirilmek isteniliyor. Bilen bilmeyen ilahlaştırıyor. Osmanlıyı bir bütün olarak anlamak başka bir şey, Osmanlının Yavuz Selimden sonrasını ayırıp tartışmaya açmak başka bir şey. Devrin padişahları, şeyhülislamları öven tarihi tartışmasız kılan zihniyet, Osmanlının zamanla Türk özgün yapısından çıkıp biraz Emevi-Abbasi, Bizans, biraz Roma, biraz Farslaşarak Osmanlı kimliğinde bütünleştikleri yanında Osmanlı padişahları ana taraflarından genetik kan değişimiyle de tam özgün Türk olarak ta değillerdi. O halde neyin koruma kavgasını yapılıyor?   

 

Şu son “Muhteşem Yüzyıl” TV dizisinden yola çıkarak anlamadan, dinlemeden, farkına varmadan öyle tarih bilinci falan olmayan şarlatanlar çıkmışlar meydana başta  Başbakan Recep Erdoğan: “Benim ecdadıma; benim atama nasıl hakaret edersin? Otuz yıl boyunca at sırtında dolaştı” diye telkinlerle sokaklara bilinç yanılması ile tarihlerini bile tam manasıyla bilmedikleri Osmanlıyı koruma görevini kendilerine hizmet saymaktalar ve “Milli değerler” olarak kabul etmekteler.

O halde birilerine de, “Benim atamı imha eden, senin “atam” dediğin kişilerdi.” Olaylara birde bu gözle bakılsa dahi  “benim atam, benim ecdadım” dedikleri Osmanlı, tarihte kendi esas organik atalarına imha fermanları verilenlerdir. Tarihin birde bu yanıyla bakarlarsa, gerçek ecdat kimler onu öğrenirler.

Milli Değerler Bunlar mı?

Dahi “ecdattın” entrikalarla, ihtirazlarla dolu yaşamı, salt at sırtında 30 yıl dolaşması ile örtülemez ki. At sırtından inip bir el hareketiyle en yakın arkadaşı İbrahim Paşa’yı boğdurtmadı mı, yoksa yalan mı? Hürrem ve Rüstem’in hile ve kurnazlıkları sonucu en çok sevdiği oğlu Şehzade Mustafa’yı boğdurtmadı mı?

Ve dahi; Şehzade Mehmet eceliyle öldüğü için geçelim onu. Beyazıt ve 4 oğlu ile Babası Kanuni Süleyman’ın yağlı ipinden kurtulmak için kaçıp sığındığı İran sarayında takipten kutulamayarak babası Kanuninin gönderdiği cellatlar Beyazıt’ı dört oğlu ile birlikte Kazvin zindanında boğdurttu. Kanuni Sultan Muhteşem Süleyman yetinmeyerek, Bursa’da matem içindeki Beyazıt’ın karısının kucağındaki üç yaşındaki çocuğunu da boğdurttu.

Bu şiddet olaylarına daha fazla dayanamayan, Hürrem’in tahta çıkartmak istediği hasta ve kambur oğlu Cihangir ise genç yaşına rağmen ölür. Adına Cihangir’deki “Cihangir Camii” yaptırılmıştır.

İşte, “Ecdat” Muhteşem Süleyman’ın bu yönünden bakıldığında görülen gerçekler, nedense görülmek istenmeyen taraftan bakanların tarihi yanıltmaya çabalama sonucudur. Ama gerçekler her şeye rağmen silinmiyor. Kanuni Süleyman Zigetvar’da öldüğünde tahta çıkacak tek oğlu Sarı Selim kalmıştır. O da içkiye düşkün, ayyaş, İstanbul’a ayakta duracak halinde olmayacak biçimde getirilir, padişah tahtına oturtulur. O da sarhoş bir halde hamamda ayağı kayarak kafasını taşa çarpasıyla ölür. Ecdattın bu tarafına “iftira” deyip Recep Erdoğan, “benim ecdattım içki içmez” deyip bir işaretiyle tarihin sayfalarını imha ettirmelidir.  

 

Başta Yavuz Selim, Halifeliği İstanbul’a getirerek Sünni İslam’ın resmi ideolojisi haline getirilmesi ile Osmanlı da törecilikten Emevi dinciliğe doğru ilk adımlar atılmış olur. Dine dayanılarak, din adına, dini koruma diye fetvalar verdirilir zamanın şeyhülislamlarına. Bu şeyhülislamlardan en tesirlisi olan Ebu’s suud Mehmet bin Muhiddin, Mehmet bin Mustafa el-İmadi adlı Ebu Suud efendi dedikleri kişi. Bu zat, 16. yüz yılın en büyük âlimlerinden olduğu söylenir. Sultan Süleyman’ın çıkardığı kanunnamelerinden dolayı Süleyman’a “Kanun yapan adam” anlamına gelen “Kanuni” adını da veren kişidir. 
 

Ebu Suud Efendi olarak bilinen bu zat, 30 yıl (1545- 1574) Kanuninin şeyhülislamlık görevini yürütür. Osmanlı da: “Nur yüzlü, vakur, gayet sade giyinir, sözleri hürmetle dinlenir, abid ve zahit bir zat olarak sıralanır övgüler. Nur yüzlü, vakur olarak bilinen bu zat ancak Emevi- Sünni din anlayışında Türkmen Kızılbaşlar için: “katledilmeleri vaciptir, canları, malları, namusları size helaldir” diye fetva veren zat, Türkmen-Alevi-Kızılbaşlar nazarında bir zalimdir. Bu fetvaya uyup fiilen gerçekleştiren Osmanlı sultanları da aynı anda zalimdir. Bu nedenle Türk halkının azımsanamayacak kadar bir bölümü hala günümüzde dahi atalarına verdiği acılardan dolayı Osmanlıya küskün ve kırgındır...

Sünniliği ideolojik devlet dini haline getiren Osmanlı, Sünniliğin dışındaki öteki inançlara yaşama hakkı tanımaz. İslam’a zarar veren unsurlar olarak dışlar, öteler ve dahi imha yoluna gider. Türkmen-Kızılbaşlar hakkındaki fetvalarında: “Malları, canları, namusları size helaldir” yanında “Alevi-Kızılbaş topluluğun dine göre topluca öldürülmesi helaldir, bunları öldürenler gazi, öldürme sırasında ölenlerde şehittir” diyerek fetvalar veren bu zat, Alevi-Kızılbaş katliamlarını geniş taban kitlelerine yayılmasında tek nedendir.

Deliler ve Sarhoşlar “Ecdat” Değil mi? Onlar Kimin Ecdattı?

İçinde Fatih Sultan Mehmet, Yavuz Sultan Selim, Kanuni Sultan Süleyman ve 

2. Abdülhamit olan Osmanlıyı milliyetçi-muhafazakâr kanat “ecdat” olarak kabul eder ve onlarla övünürler. Ve lakin gerçekler örtülü kalır.

Delilerle ünlü Osmanlı Padişahlarını görmezden gelirler. 16. 17. yüz yılarında yaşamış 1. Ahmet’in sağ kalan tek oğlu Kösem Sultan Mahpeyker’den 1615’de doğma 1.İbrahim, uzun süre sarayda kafeste tutulmasından dolayı sinirleri bozulmuş, deli olmuş haldeyken 25 yaşında padişah yapılmıştır. 1648 yılında delilikleri yüzünden tekrar kafese kapatılmış ve öldürülmüştür. Daha önce yine kafes hapsi yüzünden delirerek ölen 1. Mustafa’nın yanına gömülmüştür. 1. İbrahim tahta çıktığında çocuğu yoktu. Öldürüldüğünde arkasında dört çocuğu kalmıştır. 1648 yılından sonraki padişahlar deli İbrahim soyundan gelmişlerdir.

Osmanlı saraylarında Emevilere taş çıkartacak entrikaların döndüğü bir yer haline dönüşür. Sarayın “Kafes” denilen zindan hücrelerinin ilk konuğu 11 yaşındaki Şehzade Mustafa olur. 24 yaşına kadar 14 yıl bu zindanda kafeste kalır. 25 yaşında tahta çıktığı zaman çoktan erken bunamış biri olur. 
 

Kafesten çıkarak tahta oturan padişahların nerdeyse tamamı “kafes” ortamında tutulmalarından dolayı cahil ve deli kalmalarına neden olmuştur. İşte bunlardan biride kafesten çıkartılarak tahta oturtulan Deli İbrahim’dir.

Yedi yıldan beri gece-gündüz kafesin kapısı önünden ayak sesleri duyduğunda “cellâtlar geldi boğacaklar” korkusuyla tir tir titreyerek yaşamıştır. Çünkü üç kardeşinin feryatlarla boğularak öldürülmeleri kulaklarını çınlatıyordu. 4. Murat ardından varis olarak kardeşi 1. İbrahim vardı ve yedi yıldır kafeste yaşamaktaydı.

Gece saat 10- 12 arasında Valide Sultan’ın gönderdiği kapı ağası odasına gelip: “Şehzadem mübarek başınız sağ olsun, biraderiniz Sultan Murat darı bekaya gitti. Taht-ı saltanat sizindir, buyurun!” der. 

Zindandaki 1. İbrahim: “Siz bana mekruh al idersiniz, bana taht ve saltanat gerekmez, karındaşım sağ olsun, benden ne istersiniz?” demiştir. 1. İbrahim, kimseye inanmadığı için zorla kafesten çıkartılarak, kardeşi 4. Murat’ın yerine tahta oturtulması, kalan az buçuk aklında kaybetmesine neden olmuştur. İşte bu delilerde “ecdat” olarak kabul etseler ya o milliyetçi-mukaddesatçı-muhafazakârlar. 

Kanuni ve Evlat Katletmek

Kanunlar çıkardığından ‘Kanuni’ adı verilen Sultan Süleyman, en sevdiği öpüp kokladığı otuz sekiz yaşındaki oğlu Şehzade Süleyman’a bile “tahtımı elimden alacak” diye bir korkuya kapılıp acımadan cellâtlara boğdurtmuştur. Batılıların “Muhteşem Süleyman” dedikleri güçlü padişah Sultan Süleyman salt şehzade Mustafa’yı boğdurtmakla kalmaz. Saltanatını, tahtını korumak uğruna iktidar hırsı, Şehzade Bayezid’i ve beş torununu da boğdurtmuştur.

Kanuninin sekizi erkek biri kız çocuğundan Mahidevran Sultandan doğan Şehzade Mustafa haricindeki çocukları Hürrem Sultandan doğmuşlardı. Bu çocuklardan dördü küçük yaşlarda hastalanarak ölmüşlerdir. 1553 yılında yaşayan dört çocuğu vardır. Mustafa 38 yaşında, Selim 30 yaşında, Beyazıt 28 yaşında, Cihangir 23 yaşında. 

Çok iyi eğitim görmüş, sağlam karakter, güler yüzlü, iyi yürekli, çalışkan biri olarak müthiş bir zekâ ve sonsuz bir hırsa sahip olan Şehzade Mustafa Konya’da vali olarak görevdedir. Ancak çok zeki ve kurnaz Hürrem Sultan, şeytani fikirleriyle, tahta kendi oğlunun geçmesi için damadı Rüstem Paşa ile birlikte Şehzade Mustafa’nın ağzından dalavereli, İran Şah’ına babasını devirmek için yardım istediği bir mektup yazdırarak, bu mektubun Kanuni’nin eline geçmesini sağlarlar.

O görkemli diye bilinen Kanuni Sultan Süleyman’ı korkutan mektupla oğlu Mustafa’yı 1553 yılı Ağustos ayında, ordusunun başına geçip İran’a sefere çıktığında, Şehzade Mustafa’ya da orduya katılmak için emir yollar. Bu tuzağa düşen Mustafa, Konya yakınlarında babasının elini öpmek için Padişah çadırına gelip içeri girdiğinde, babasının orada olmadığını görüp şaşırır. Aynı anda yedi dilsiz cellât saldırır boğmak için. Mustafa gücüyle cellâtların bir kaçını devirir ve tam dışarı çadırdan çıkarken Zal Mahmut Ağa (sonra paşa yapılır) arkasından yetişip, kafasına vurarak devirir yere, sonra yay kirişi ile boğarak öldürür. Zal Mahmut Ağa’ya hep yardım etmiştir Şehzade Mustafa. Kadere bakın, ölümü onun elinden olur.

Kanuni Süleyman, Hürrem’in cinliklerine uyarak, uyduruk alavereli söylencelerle, entrikalı mektuplarla evlat katletmek “Büyük Padişah” olmaya yetmiyor. Şehzade Mustafa’dan sonra Şehzade Bayezid’i de yay kirişiyle boğdurtarak öldürtmüştür. İşte bu iki yetenekli Şehzadeleri öldürülmesinden sonra Osmanlının çöküşü böyle başlar.
 

Görkemli bir yaşamın içinde zirveye çıkan Osmanlı Kanuni dönemiyle düşüşe geçmiştir. İlk defa Batılılara kapitülasyonlar haklarını veren Kanuni olmuştur. Avrupa malları yok denecek kadar gümrük vergisiyle, az vergiyle imtiyazlı bir biçimde Osmanlı pazarlarına girmeye başlar. Osmanlı pazarlarını dolduran Avrupalıların endüstri malları Osmanlı sanayinin gelişmesine büyük ölçüde engel olur; Osmanlı sanayisinin gelişmesi hızlı bir biçimde gerileme gösterir ve sonunda tamamen duraklar.

Osmanlı ordusunun silahları bile artık Avrupalılardan tedarik edilir hale gelmişti. Atölyeler, üretim merkezleri durmuş, kefen bezi bile Amerika’dan (Amerikan bezi adıyla) gelir olmuştu. 1922 yılına gelindiğinde Kanuni Sultan Süleyman’dan dört yüz yıl geride kalmıştır. Koskoca Türkiye bir toplu iğne bile üretemez durumdadır.

Kanuni Sultan Süleyman uyup karısı Hürrem’in dalavereli şeytanlığına Şehzade Mustafa’yı öldürtmüştür. Daha sonra Kanuni Şehzade Beyazıt’ı ve onun beş çocuğunu boğdurarak öldürtmüştür. Bu katliamlar planlı bir biçimde yapılıp, “Sarı ve Sarhoş” lakap adlı Hürrem’den doğma, içki ve eğlence düşkünü Sarı Selim 30 Eylül 1566’da Osmanlı tahtına çıkarılır. 

 

622 yıllık süren tarihinde Osmanlıda 218 Sadrazam (bugünün başbakanı) görev yapmıştır. 42’si padişah emriyle idam edilmişlerdir. Osmanlı tarihinin en kanlı olan Kanuni dönemi olmuştur. Bunlardan Pargalı İbrahim, Adriyatik kıyısındaki Parga kentinden tutularak çocukken Manisa’ya getirilen ve köle olarak Şehzade Süleyman’a satılan Rum köle Süleyman’a çocukluk arkadaşı ve can yoldaşı olur. Babası Yavuz ölünce tahta geçen Süleyman, yanında getirdiği arkadaşı Pargalı İbrahim’i önce paşa yapar, sonra öz kız kardeşi Hatice Sultan ile evlendirir, vezir yapar. Daha sonra da sadrazam yapar. Kanuni Pargalı İbrahim Paşa için: “Bana kardeşimden de yakın” diye söyler. Ama öz oğullarını öldürten Hürrem’in gazabından Pargalı İbrahim’de kurtulamaz. 29 yaşında sadrazam olmuş 13 yıl Osmanlı devletini yönetmiş 42 yaşına geldiğinde Kanuni Sultan Süleyman emriyle 15 Mart 1536’da cellâtlar gece uykusunda boğup öldürülmüştür.        

 

Muhteşem Süleyman, Muhteşem Osmanlı’yı Çöküşe Getirendir…

1299’dan 1500 yılına kadar Osmanlıda yükseliş zirvesi, Kanuni ile çöküşe geçer. Daha Batılı gemicilik tam manasıyla gelişmediğinden, Afrika’yı Ümit Burnundan dolaşıp Hindistan ve Çin’e ulaşım yolu keşfedilmemişliğinden, Hint ve Çin damak zevki olan baharatları ve ipekli kumaşları Avrupa pazarlarına kervanlarla İran üzerinden Türkiye’ye ulaşıyordu. Türkiye’ye gelen Çin ve Hint baharatları ve ipekli kumaşları Türkiye’den Avrupa’ya, Avrupalı tüccarlar tarafından Avrupa pazarlarına dağılıyordu. Osmanlının bundan oldukça geliri vardı.

Yelkenliler kervanlıları yenmeye başladığı dönem ne var ki Osmanlı’nın zirvede olduğu, başında Kanuni Sultan Süleyman’ın bulunduğu döneme denk düşer. Batılılar denizlere önem vererek, yeni kıtalar keşfetmek için okyanusların azgın dalgalarına meydan okuyan, dayanıklı yelkenliler geliştirip yola çıktılar...

Osmanlı Viyana-Avusturya savaşlarıyla biryandan, öteki yandan İranlılarla savaşlarla uğraşıyordu. Bu savaşlardan dolayı mecali kalmayan Osmanlı hala kervanlarla iş görmeye çabalıyordu. Sisteme tebelleş olmuş birçok din kisvesi altında yaşayan zevat, Osmanlının gelişmesi ve ilerlemesinde güçlü engellerdi. Denizcilik sistemine karşı onlar kervancılık sistemini överler: “nalbantlar, kervancılar, yemciler, eğerciler, semerciler, samancılar, arpacılar, kervansaray işletmecileri vs. yararlanmaktadır” diyerek ahkâm keserler; Sultanları etkilerlerdi. Matbaa içinde öyle yaptılar: “Efendim divitçiler, kalemciler, mürekkepçiler, hattatlar, sahaflar işsiz kalır” gibi saçma sapan düşünceler öne sürerlerdi.

1541’de Lütfi Paşa “Asafname” den sonraki yazılarında, deniz gücünü ta o zaman kavrar ve şöyle der: “...Daha önce Sultanlar arsında karadan hükmeden pek çok, denizden hükmeden pek az idi. Deniz savaşının sevk ve idaresinde kâfirler bizden ileridir, onları geçmeliyiz” dese de pek fayda etmez Osmanlıya.

Arap Yarım Adası kıyılarını ve Hint Okyanusu tutan, dev dalgalara meydan okuyan Portekiz gemileri ve gemicileri karşısında Akdeniz’i çıkıp Afrika’yı dolaşabilecek bir güce sahip olmayan Osmanlı, Çin ve Hindistan’a doğru yola Karadan gitmek ister. Ama İran’ı ve Safevi Devletini aşamaz... Osmanlının zirveden düşüşü; Avusturya-Macaristan kara orduları Osmanlıyı orta Avrupa’da karadan sıkıştırıyordu.

1569’da bu kez Osmanlılar, Asya’ya ulaşmak için Don Nehri ile Volga Nehirleri arsına bir kanal açmak ister. Bir zamanların güçlü Altın Ordu devleti 1502’de ortadan kaldırılarak, topraklarını çoğu Rusların eline geçer. Dolayısıyla de Kuzeyde Ruslar, Osmanlının Don ve Volga nehirlerini Orta Asya’ya geçme hayallerinin önünde engel teşkil eder.

Osmanlıyı şefkatli devlet olma önündeki engeller sürer gelir 1920’ye kadar...

10 Nisan 1920’de Şeyhülislam Dürrizade Abdullah fetvasında: “Anadolu’da ki milli kuvvetleri kâfir ve katlinin gerekli olacağını” bildiren yayım Fetva-i Şerif:   “...fe-katilü elleti tebga hatta felaa ile emerillah” Ayeti kerimesi gereğince bu milli mücadelecilerin katledilmeleri ve gerekirse kitle halinde öldürülmeleri yasal ve farz olur mu? Beyan buyrula: “Cevabı budur, gereği Allah bilir ki olur”

“(...) bu suretle halifenin askerlerinden olup ta eşkıyaları katledenler gazi ve eşkıyalar tarafından katledilen şehit ve şefaat nail olurlar mı? Beyan buyrula: “Cevabı budur; gerçeği Allah bilir ki olur” der Sabahattin Selek, Anadolu İhtilali, 5 Nisan 1920’de verilmiş fetvalar 1. ciltten aktarma Hulki Cevizoğlu İşgal ve Direniş yapıtı S. 227- 228

NOT: Biz tarihimizi, insani boyutlarını da ele alarak öğrenmek isteyoruz. Öyle birilerinin dediği gibi kutsallaştırılarak gerçeklerin örtülmesini istemiyoruz.